Stewardess van 'iconische' foto Brussel: Die foto heeft mijn leven gered

De kleren aan flarden, helemaal onder het stof, gewond en in shock. Dat beeld krijgen haar dochter van elf en haar zoon van veertien in de Indiase miljoenenstad Mumbai net als de hele wereld een dag na de aanslagen te zien. Het stelt hen enigszins gerust. Hun moeder leeft.

Maar in de uren die volgen, richten de brandwonden steeds meer ravage aan in het lichaam van de 42-jarige stewardess van Jet Airways. Nidhi Shaphekar raakt in shock, verliest vocht in de wonden en de weefsels en zal uiteindelijk vele keren zwaarder gewond worden weggevoerd dan de foto op het eerste gezicht doet vermoeden.

Brandwonden op armen, benen, buik, rug en hoofd. Ontelbaar veel breuken in haar benen. In het ziekenhuis ontdekken artsen achter haar oog een spijker die de terroristen in hun bompakketten hadden gestopt om zo veel mogelijk slachtoffers zo zwaar mogelijk te treffen.

22 dagen ligt Shaphekar in coma. Tot ze deze week in het gespecialiseerde brandwonden­centrum in Loverval ontwaakt, met haar man Rupesh aan haar zijde. "Vraag haar niets over de aanslag zelf," fluistert hij. "We hebben er nog niet echt over kunnen praten. We pakken het heel langzaam aan. We babbelen over de kinderen en zijn vooral blij dat we straks weer samen zijn."

Een grote, donkere zonnebril beschermt de ogen van Shaphekar, maar hij is te klein om haar lach te verbergen.

"Ik ben zo blij dat ik naar huis kan! Naar de kinderen. Wekenlang heeft mijn man hun een verhaaltje verteld. Dat ik 'een beetje' verbrand was en dat ik niet aan de telefoon kon komen. Maar ze hadden die foto van me natuurlijk ook gezien. Ik zag er niet uit, maar ze trokken zich op aan de hoop dat het sinds die momentopname alleen maar beter met me ging. In werkelijkheid hadden de dokters mij in een coma gebracht om het herstel te bespoedigen. Mijn man beloofde de kinderen dat ik zou bellen zodra het kon. Daar klampten ze zich aan vast. Het zijn zulke moedige kinderen. Ik zal zo blij zijn als ik hen in mijn armen kan sluiten."

En al lacht ze vandaag graag en oprecht, het is de voorbije weken af en toe kantje boord geweest. "Er waren momenten dat zelfs de meest optimistische dokters vreesden dat ik het niet zou halen. Maar kijk, hier ben ik! Dankzij een fantastisch team specialisten. Wilt u dat alsjeblieft opschrijven? Dat deze specialisten, dokters en verplegers mijn helden zijn. Ze hebben mij een tweede kans gegeven. Met acht of negen operaties - ik ben de tel zelfs kwijt. Ze zijn één voor één afscheid komen nemen. Sommigen waren bijzonder geëmotioneerd en huilden. Ik heb hun beloofd dat ik op een dag terugkom."

Al beseft ze dat dat voorlopig nog niet kan. "Ik zie ook wel hoe erg ik eraan toe ben. Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb." Urenlang nam Shaphekar gisteren afscheid. Van de dokters. Van de verpleegkundigen. Maar ook van de medewerkers van de Indiase ambassade die wekenlang aan haar ziekbed zaten.

Vodje
"Die eerste dag was het werk," zegt Sumita Sharma. "Mijn ambassadeur had me gestuurd. Maar gaandeweg werd de band met Shaphekar hechter. Ook al lag ze in een coma. Ik was hier élke dag, zelfs in de weekends. Ik heb zelden zo'n positieve, mooie vrouw gezien."

Sharma weet wel wat er is gebeurd, die tragische 22 maart. "Nidhi stond bij een collega toen de eerste bom in de vertrekhal van Zaventem ontplofte. Ze waren niet gewond en vluchtten weg. Maar jammer genoeg liepen ze in de richting van de tweede bom."

Haar benen werden het zwaarst toegetakeld. "Een vodje," zegt de medewerkster van de ambassade, terwijl ze haar sjaal met beide handen plooit. "Zó flexibel was haar rechterbeen. Weet u dat de dokters nog steeds niet aan de breuken in haar been begonnen zijn? Omdat eerst de brandwonden moeten helen. Het zal nog héél lang duren, maar we geloven in haar herstel."

Gebeden
Net als Shaphekar zelf. "Al duurt het maanden of nog veel langer: op een dag zal ik weer aan de slag gaan als stewardess en glimlachen naar de passagiers."

Ze is met de ziekenwagen naar de luchthaven gebracht. Niet die van Zaventem - dat zou te traumatiserend zijn - maar naar Charles de Gaulle in Parijs, waar ze 's avonds met haar man en familieleden op een vlucht naar Mumbai werd gezet. Vandaag kan ze voor het eerst in haar thuisland haar verhaal doen over de foto.

We vragen haar of ze het erg zou vinden als we dat beeld opnieuw in de krant zetten. "Nee," zegt ze. "Het is zeker niet mijn mooiste foto, maar hij heeft wel mijn leven gered. Hij zorgde ervoor dat er duizenden en duizenden mensen wereldwijd voor me gebeden hebben. Ontelbaar veel mensen die ik niet ken, hebben me proberen te bereiken en me moed willen inspreken. Dat heeft me kracht gegeven. Publiceer hem dus gerust."