Singel 39: niets nieuws in de wereld van de romcom

‘Laten we wel wezen’, zegt de 39-jarige Mo (Lies Visschedijk) over mannen, ‘mijn werk is gewoon belangrijker’. Haar baan als hartchirurg lijkt inderdaad een stuk zinvoller dan het najagen van een liefdesrelatie, maar als een vrouw zoiets roept in een Nederlandse romcom, kun je er doorgaans gif op innemen dat er anderhalf uur later toch wordt getrouwd.

Dit keer gaat het een beetje anders. Eddy Terstall, die het script schreef, husselde de formule door elkaar. Er komt één keer per maand een collega langs om aan haar lichamelijke behoeftes te voldoen, maar verder vindt Mo het oprecht prima in haar eentje.

Dan staat de charmante kunstenaar Max (Waldemar Torenstra) op haar stoep. Of hij de onderverdieping mag huren voor een atelier annex woonruimte annex sociale werkplaats. Daar gaan we dan, denk je direct, maar Max blijkt hartstikke homo. Huh? Nou ja, wel een homo met een vurige kinderwens. Aha!

Zo erg heeft Terstall de formule dus ook weer niet veranderd. Vanaf het moment dat Max vertelt dat hij een baby wil, weet je hoe Singel 39 zal aflopen. Mo durft haar gevoelens niet aan zichzelf toe te geven en wanneer ze dat eindelijk wel doet, heeft Max al een andere vrouw gevonden om een kindje mee te maken – een jongere, mooiere vrouw. Mo is gekwetst, verhuist naar Barcelona en … afijn, vult u het zelf verder maar in.

Jammer, want veel meer dan zijn quasiprogressieve plot heeft de film ook niet te bieden. De scènes tussen Mo en haar vader Gerard Cox zijn bijvoorbeeld vreselijk plat. Tijdens een wandeling identificeert papa achteloos een appelvink om dochterlief vervolgens te vragen of ze ‘het’ nog weleens doet. Dat vindt Mo een rare vraag. Ze is niet de enige.