Potiche ****

Regie: François Ozon
Met: Catherine Deneuve,
Fabrice Luchini

De Franse filmmaker François Ozon wisselt serieuze drama's altijd af met vederlicht vertier. Potiche is een vrolijke campy retroklucht over sekserollen en autoritaire sociale verhoudingen.

Het is 1977 en we bevinden ons in het Noord-Franse stadje Sainte-Gudele, waar de veranderingen van de jaren zestig nog niet zijn doorgedrongen. Veertiger Robert Pujol (Fabrice Luchini) is een hork, die als directeur met ijzeren vuist een paraplufabriek leidt. Zijn stijl bestaat uit bevelen en beledigen. Ook thuis is hij het autoritaire middelpunt. Tegenspraak van zijn vrouw Suzanne (sterke Catherine Deneuve met gietijzeren Beatrixkapsel) stelt hij niet op prijs. Overspel met zijn secretaresse beschouwt hij als een recht. François Ozon zet de autoritaire verhoudingen karikaturaal aan om ze later met aanstekelijk plezier onderuit te schoppen.

De boel begint te schuiven als er een staking uitbreekt en Pujol een hartaanval krijgt. Als Suzanne het directeurschap overneemt, ontpopt ze zich, geholpen door een vroegere communistische vakbondsleider (Gérard Depardieu, eindelijk weer eens op acceptabel niveau), tot een veel betere leider dan haar man. Iedereen fleurt op en de verkoopcijfers schieten omhoog. Probleem: Pujol wordt beter en wil het directeurschap terug. Hij zoekt steun bij zijn volwassen dochter (Judith Godrèche) en zoon (vaste Dardennes-acteur Jérémie Renier), van wie de laatste met een ontboezeming zijn vader in wanhoop stort.

Potiche is een bewerking van een Franse boulevardklucht uit de jaren tachtig. Zoals eerder met het ook op een niemendalletje gebaseerde 8 femmes weet Ozon wel raad met het materiaal. De art direction kon zich uitleven, met als resultaat het soort foeilelijke interieurs en kleding - de strakke coltrui! - die in de jaren zeventig om onbegrijpelijke redenen trendy waren.

Zoals altijd bij Ozon stelt Potiche onder de oppervlakte rol- en sekse?patronen aan de orde. In de ogen van haar man is Suzanne niet meer dan decoratie, maar hij blijkt haar slecht te kennen. Als zij opstaat legt zijn arrogantie snel het loodje tegen haar gewiekstheid.

Maar ook neemt de film de militante vakbondscultuur op de hak. 'Pujol is Hitler,' schreeuwen de arbeiders tijdens de staking. Een geestig voorbeeld van de Franse linkse traditie om proporties uit het oog te verliezen. Geestig en melig liggen soms dicht bij elkaar in Potiche, maar de mindere momenten zijn bij zoveel satirisch plezier snel vergeten. (JOS VAN DER BURG)