Pakken-country bij Corporate Casting

Vooraf ben ik nog even bij de afscheidsborrel van Paul Spies, de directeur van het Amsterdam Museum die een transfer maakt naar Berlijn. Ik ben wat vroeg, de partytent op een binnenplein van het museum is zowat leeg. Geduldig als ik ben, pak ik een kaasstengel.

Waarop een securitymeneer me daadwerkelijk sommeert dat niet meer te doen; de borrel is officieel nog niet begonnen. Schit-te-rend. Ik wil dat toch graag even delen.

Van de partytent en twee consumptiebonnen verplaats ik me naar de nieuwjaarsborrel van Corporate Casting aan de Herengracht, en dat is precies zoals het klinkt - met een hal waarin best nog een extra appartementencomplex van vijf hoog had gepast. De borrel is op de bovenste etage. Ik ben lekker gemaakt met verhalen over het mooiste dakterras van de stad, en daar is iets voor te zeggen.

De grote binnentuinen, de Westerkerk in zijn mooiste verlichting en ook de Grieks-orthodoxe kerk ernaast, die me zo schitterend belicht eigenlijk nu pas in al zijn schoonheid opvalt. En nog lekker uit de wind ook.

De genodigden zijn, nu ja, corporate. CC noemt zich niet graag een headhunter, dat is voor dit segment wat ordinair. Hier moet je zijn als je ambities hebt als commissaris van een beursgenoteerd bedrijf, directeur van een middelgroot energiebedrijf of een vermaard filmfestival. Of je hebt zo'n baantje te vergeven.

De genodigden zijn, nu ja, corporate. CC noemt zich niet graag een headhunter, dat is voor dit segment wat ordinair. Hier moet je zijn als je ambities hebt als commissaris van een beursgenoteerd bedrijf, directeur van een middelgroot energiebedrijf of een vermaard filmfestival. Of je hebt zo'n baantje te vergeven.

Dit is pakken-country, maar dan wel met de stropdas af. Corporate onder elkaar. Maar bij de bar dringen ze voor met een verbluffende bravoure. Als in: ik weet ook wel dat jij hier eerder stond, maar ja, ik ben ik, en wat doe jij eraan. Het is niet de eerste keer dat me dit opvalt in dit segment. Anders waren ze ook nooit zo ver gekomen waarschijnlijk.

Mede-eigenaar Astrid van Heumen wil het woord nemen, maar zo gaat dat niet op een borrel; dat moet je een paar keer beleefd vragen, microfoon of niet. Een keertje of drie, vier gemiddeld. Het is geen empirisch onderzoek, het is mijn inschatting na een half jaartje Schuim.

Niet hier.

Na de eerste poging van Van Heumen doet founding father David de Goede de stap naar voren. "Stilte!"

Zonder microfoon.

En corporate Amsterdam is stil.

David de Goede is een kleine man met drie lichtingen kinderen en nog altijd pretogen. In de woorden van Van Heumen: "Een hele leuke jongeman op leeftijd."

Zijn eigen woorden: "Ik ben een ouwe koppelbaas."

Weet jij nog een leuk feestje voor Hans? Mail naar schuim@parool.nl.