Over het circuit van Zandvoort racen voor het goede doel

Hans van der Beek doet elke dag verslag van feesten, presentaties en andere belangrijke bijeenkomsten in Amsterdam. Vandaag: Lymph&Co Fund Racing.

Ik rij over het circuit van Zandvoort, om me heen brullende pk’s. Ik moet bij de pitstop zijn. Mijn Fordje Ka parkeer ik tussen de racewagens met besponsoring.

“Dit is weer eens iets anders dan tassen en laarzen,” zegt Karlijn Koekoek van de pr, die me vorige week nog uitnodigde voor tassen en laarzen.

Dat kun je wel zeggen.

In de raceauto’s zitten artiesten en ADE-dj’s, die hun volgers gaan oproepen de online sciencegame Unmask te spelen. Die game versnelt onderzoek naar lymfeklierkanker. Er zijn 150.000 gamers nodig.

Een vergelijkbare game bij het onderzoek naar hiv was een groot succes. Een complex vraagstuk met een miljard mogelijkheden zou van een computer nul tot tien jaar denktijd vragen. Gamers wereldwijd losten de puzzel in acht weken op.

“Wil jij ook een rondje mee?” vraagt Koekoek. “Met prins Bernhard?”

Een vraag die je niet dagelijks krijgt.

Welja, ik durf best naast prins ­Bernard in een auto te gaan zitten die 250 kilometer per uur gaat. Ik schrijf die stukken over vastgoed niet.

Daar komt de prins de pitsstraat in. Er stapt een heel blije man uit de bijzittersstoel.

Het is een Mercedes, een AMG GT, laat ik me vertellen. Hij is oranje.

Ik krijg een grotere helm en de auto is eigenlijk ook te klein, zeker door die kooi van veiligheids­stangen. Met hulp word ik naar binnen gevouwen en driedubbel vastgesnoerd, wél nog met blocnote en pen in mijn handen.

De prins, van achter zijn helm: “Ga je aantekeningen maken? Dat lijkt me een goed plan.”

En hij geeft gas.

Een tijdje later, terug in de pits. De prins: “En? Gelukt met de aantekeningen?”

Ik zit naast hem naar adem te happen. Ik ben zojuist in mijn stoel gedrukt en daarna als een dood vogeltje heel stilletjes blijven zitten. Bocht na bocht, en daar waren er veel van, en ze kwamen ook heel snel dichtbij. De prins haalt graag in, zeker in die bochten.

Een achtbaanrit, maar dan horizontaal.

Twee rondjes.

Ik word uit de auto getild en ga op een stoepje zitten bijkomen, van slag, beduusd. Wat een tempo was dat. Ik krijg een glaasje water.

Coureur Bas Koeten komt polsen of het weer een beetje gaat. Ik vraag hem hoe lang zo’n rondje duurt; ik wil weten waar ik aan toe was.

Koeten: “Twee minuten. Wacht, met Bernard? Dan 1 minuut 40.”

Dit waren de meest overrompelende 3 minuut 20 van het jaar, makkelijk.

Binnenkort krijg ik de filmbeelden van mij onderweg. Die laat ik niet aan veel mensen zien.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl.