Onze uitzonderlijke aanvoerder, met dubbele scheenbeschermers

Uit zijn voetbaltas plukte hij twee paar scheen­beschermers en legde die op het hemelse stapeltje Ajaxkleding naast hem. Twee paar! Paul lachte: “Geen risico, boys!” Hij droeg ze voor én achter en zo was onze aanvoerder klaar voor de wedstrijd die hij op techniek, slimheid en strijdlust speelde.

Paul was een mooie Indonesische jongen uit Geuzenveld. Zachtbruin van kleur, klein maar krachtig en energiek.

Bij zijn club Geuzenveld waren er daar wel meer van, maar Paul was uitzonderlijk. Dat zag ik al tijdens pupillenwedstrijden, waar de linkermiddenvelder mijn tegenstander was. Logisch dat hij naar Ajax mocht. Op de middelbare school werd hij mijn vriend: leuke gast, vrolijk, geen smetje op zijn ziel.

Toen ook ik een paar jaar later naar Ajax ging, was Paul mijn gids en baken in de nieuwe wereld. Dagelijks bij hem achter op de brommer naar de training, van West naar Oost. Na afloop ging Paul er snel vandoor. Hij had geen tijd te verliezen want hij moest studeren. Dat ging hem uit­stekend af, net als voetballen, want op een mooie dag stond zijn naam op de lijst contractspelers van Ajax: Paul Lonhard uit de Sam van Houtenstraat.

De geheugenfoto van de wedstrijden: Paul, dubbel scheenbedekte captain die knokt voor elke meter en met zijn behendige linker voor oplossingen zorgt. Zijn ouders, stil exotisch verbonden, kijken toe op de tribune.

Later waren we teamgenoten bij DWV en verloren elkaar nooit helemaal uit het oog.

De laatste ontmoeting was vier maanden geleden, op initiatief van een lieve vriendin. De hartelijkheid was onaangetast en ‘Ajax, ons cluppie’ het eerste onderwerp van gesprek. Maar Paul was fragiel, botkanker had zijn lijf ondermijnd. Hij lachte om de pijn heen, trots wilde hij van geen wijken weten. Paul wenste niet door de dood bevrijd te worden, weigerde de kansloosheid te erkennen, verbeten hopend op een stille kracht.

Afgelopen zondag, knokkend voor elke meter leven, overleed onze aanvoerder.

Reageren? d.endt@parool.nl