Nul glaasjes voor boekpresentatie Charlie Chaplin

Hartstikke leuk natuurlijk, die Charlie ­Chaplin, maar buiten is het hoog zomer met terrasjes en een briesje en die Chaplin is best wel al lang dood.

Kortom, ik verwacht een uit­gestorven academisch cultureel podium Spui25 binnen te stappen, zuchtend dat ik het werk wel weer op me zal nemen, maar tot mijn verbazing zie ik gewoon een mannetje of veertig, vijftig. Er is er zelfs een met een bolhoed.

Aanleiding is het nieuwe boek van Matthijs de Ridder, De Eeuw van Charlie Chaplin. Bij zijn opkomst werd Chaplin de aller­belangrijkste kunstenaar ooit genoemd en de grootste filosoof van zijn tijd.

Interviewer Gustaaf Peek: "Het lijkt wel of iedereen op hem zat te wachten."

De Ridder: "Ja, mensen waren op zoek naar een andere manier om het leven te beleven."

Het enthousiasme van een biograaf.

Naast me zitten twee dames, ik gok zusjes, voortdurend live commentaar te geven. Ze hebben een arsenaal geluiden dat staat voor 'wist ik!' of 'o ja?' en nog veel meer.

Tijdens een lang verhaal over Chaplin kan ik dat nog net hebben, maar met Ajax moet je er niet naast gaan zitten.

Overigens zou ik langzaam wel wat te drinken lusten. Hopelijk is het zo pauze. Ik zie de glazen al op een dienblad staan, ze hoeven alleen nog te worden gevuld.

Leuke weetjes: in de jonge Sovjet Unie waren bewegingsscholen waar arbeiders leerden lopen zoals Chaplin, zo efficiënt mogelijk.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog hielden de Engelsen houten afbeeldingen van Chaplin uit de loop­graven omhoog, zodat de Duitsers er hun munitie op verspilden. Duitsers hadden geen idee wie Chaplin was, hij kwam daar pas in 1921 in de bioscoop.

De FBI had een dossier over Chap­lin van tweeduizend pagina's, allemaal met geruchten. Hij zou homoseksueel zijn, een Jood en hij zou ook te veel vriendinnen hebben. Dat laatste klopte weer wel, het waren er honderden.

We ronden af. Peek wil nog weten of een boek over het engagement van Chaplin eigenlijk een vehikel is voor De Ridders eigen engagement - en dat is zo.

Mooi, eindelijk wat te drinken. Mijn keel is inmiddels kurkdroog van het slikken. Ik wandel naar de bar waar de glazen nog altijd op het dienblad staan.

Leeg.

Ik ben wel eens ergens gaan schuimen waar alleen koffie was, of een keer alleen ranja, op een ­kinderfeestje. Maar nooit eerder was er niks, geen druppel, nergens. Nul glaasjes, ik kan het niet mooier maken.

Ik neem mijn foto's, drink een paar slokken aan het kraantje in het toilet - serieus - en stap op de fiets naar huis. De terrassen op het Spui zitten nog stampvol.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl