Mistig zwaaien vanaf het strand: bye bye Groot-Brittanië

Er zijn weer eens meer journalisten dan deelnemers. Laat het symboliek zijn: in Engeland zelf moeten de meeste mensen vandaag ook gewoon werken.

Een groep kunstenaars, tijdelijk verenigd onder de vlag Buro Brexit, reist deze Brexit Day op en neer naar Zandvoort om op het strand Engeland uit te zwaaien. Dat land ligt verstopt, ergens ver weg in de dichte mist.

Het officieel uitzwaaimoment is zo meteen om 12 uur. ’s Middags is dat. Nog wat vroeg, lijkt het, maar Brexit Day is als internationaal nieuwjaar: ergens in Australië is het altijd al begonnen.

We wachten.

Ondertussen is deze ochtend wel een fijn geheugensteuntje aan iedereen die op een zonnige dag weleens denkt: toch leuk, dat wonen aan zee. Vandaag is het Zandvoort, de rest van het jaar. Guur, grauw en een wind die een volwassen man doet buigen.

Daarom is de geplande bokswedstrijd ook van het strand verplaatst naar de beschutting naast een strandtent. Twee mannen zijn bezig op een paar betonnen platen een boksring af te bakenen. Dat doen ze met touw, twee kliko’s en een paraplu.

“Waar is Boris Johnson?” vraagt de een.

“Die zit op de wc,” antwoordt een man met een rok over zijn trainingsbroek. Ook draagt hij een witte pruik. Dat moet Ursula von der Leyen zijn.

De EU-Commissievoorzitter gaat met Boris Johnson een potje boksen – allemaal symboliek. De man krijgt nu ook rode lippenstift op. Hij bokst zich warm met een aantal schijnbewegingen, best indrukwekkend.

“Boris! Wo bist du?!”

Die zit nog.

Het wachten is op pisregen. Dan is Engeland er ook echt een beetje bij.

Daar verschijnt een man in trainingsbroek en met een malle, blonde pruik. Ik denk dat de boksers compleet zijn.

Iemand van de organisatie haalt een thermoskan uit zijn rugzak en schenkt zichzelf een beker koffie in. Tot zover de catering.

Ze gaan beginnen. “Dit is de bokswedstrijd van de eeuw,” zegt organisator Rob Schrama tegen een camera.

“I’ll eat you alive,” roept Johnson.

“Order! Order!” roept de scheids.

Boris vlucht een rondje voor Ursula. Het wordt Peppi en Kokki nu. Von der Leyen wint.

We verplaatsen ons naar het strand, vol in de wind. Iemand leest een gedicht voor. Een man haalt kleine glaasjes uit een AH-tas en vraagt of ik trek heb in een borreltje. Dat niet, maar deze festiviteit scoort alsnog iets voor spijs en drank.

Schrama brengt een toast uit, in de richting van de dichte mist. “Laten we vrienden blijven! Laten we de humor niet verzaken! Laten we drinken!”

Hier en daar neemt iemand een slok. Mijn brilletje wordt gezandstraald.

Daarna zingen we Always look on the bright side of life, vanzelfsprekend, staand in de branding.

In een strandtent komt de actiegroep op temperatuur. Het feest gaat deze avond nog tot lang na mijn deadline door op het NDSM-plein, met gedichten, dj’s en livemuziek van de Floorkillrz. Maar eerst een kopje koffie.

Paul Rinzo heeft de witte pruik van Von der Leyen nog op. Blijft die zitten tot vanavond?

Rinzo: “Ik heb ook lippenstift op. En alleen lippenstift, zonder pruik, ziet er helemaal niet uit.”

Alle begrip. Je wilt ook niet een hele dag voor schut lopen.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl.