Misselijk van een goodiebag vol drop

Om tijdens mijn werkzaamheden niet tonnetjerond te worden, ben ik gestopt met zoetigheid. Taart, toetje, snoep, ik mis het niet.

Behalve drop.

Goede god, wat kon ik me ongans eten aan dat spul.

"Hay, I am Hans. I am a drop ­addict."

"Haaaaaay, Hans."

Maar drop door mijn warm eten, daar kan ik me werkelijk niets bij voorstellen. Toch staat mij dat deze namiddag te wachten. Topkoks Sander Looren en Joost Bonthoorn, normaal geven ze workshops in De Librije, gaan ons leren hoe te koken met drop. Die van Italiano, want iemand moet deze gekkigheid betalen.

Op tafel van Keizer Culinair staan de potten al klaar.

Levensgevaarlijk.

Eén dropje = hele zak.

Organisator Robert Kroon stelt vooraf zelf al de uitstekende vraag: "Waarom?"

Hij geeft gelukkig ook antwoord: "Omdat drop een puur product is. Daarom kan het ook. Koken met kauwgum gaat niet gebeuren."

Nou, ik kijk nergens meer van op, Robert.

We worden in groepen ingedeeld, ik bij het dessert. Voor de vega's en de allergieën is een apart hoekje.

Mijn keukengenoten krijgen ingewikkelde taken, enkelen openen coquilles, anderen snijden grapefruit in kleine partjes. Ik mag straks de drop smelten, met een thermomixer.

"Jij doet niks, hè," zegt Jeannet Bekhof, die druk in een pannetje met dragon-gel staat te roeren.

Ik kan dat niet krachtig ontkennen, want er staan al drie culi's bij de drop en de blender.

Dan ga ik maar een glas witte wijn halen, dat doe je tenslotte tijdens het koken. Een schort doe ik weer niet om, laat ik niet overdrijven, maar wel zit ik inmiddels aan de Napolitaanse dropstaafjes. Ze blijven me roepen. De Siciliaanse dropstaafjes even later ook. Snel wegspoelen met witte wijn, het is toch al een malle middag.

We gaan aan tafel en ik eet daadwerkelijk coquille met grapefruit en radijsjes en nog wat blaadjes, en dragon-gel en een mespuntje drop. Bij de tweede hap sla ik de grapefruit over - die overheerst alles.

Maar coquille met drop: apart, en prima te doen.

Het hoofdgerecht is kalfstong met rode bietjes en pijnboompitten en ook nog ergens venkelijs, en dat alles in een flinke plas drop met mascarpone.

De aanblik is wennen, al dat zwart, en mijn hoofd snapt al snel niet meer wat ik proef, maar het smaakt opnieuw uitstekend.

Als toetje krijgen we dropijs met sesam en ook nog groene-currymousse. Mijn verbazing is inmiddels compleet.

Dropijs. Wat een lol.

Bekhof heeft net met het thuisfront geappt: "Ah, ze eten broccoli, gehaktschnitzel en krieltjes."

Ook daar moet je dankbaar voor zijn, weet ik nog van vroeger.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl