Michiel van Erp staat de hele avond te shinen

Michiel van Erp is een erfstuk. Als je deze rubriek overneemt, zit hij bij de inboedel. Mijn voorgangster zette in anderhalf jaar tijd niemand vaker op de foto dan Michiel van Erp (9), met Sebas van der Sangen knap tweede (6). Hij kreeg de Iris All Stars Award. Hij was er blij mee.

Omdat variatie een groot goed is, zeker in een rubriek als deze, probeer ik Van Erp zo veel als menselijkerwijs mogelijk uit deze kolommen te houden, maar dat valt niet mee: er zijn weken dat ik de man vaker zie dan mijn eigen vriendin. Mijn god, wat een partyanimal.

Laatst zag ik hem weer, bij de boekpresentatie van Saskia Noort, en het moet ook niet verkrampt worden, dus ik zei: “Zullen we maar weer eens op de foto?”

Hij: “De mensen misten me al. Trouw belde of ik niet bij hen in een rubriek wil.”

Leuke vent.

Met al dat feestjes afstruinen zou Van Erp met gemak dé socialite van Amsterdam zijn (runner up: Bastiaan van Schaik), maar daarmee doe je hem tekort.

Tussen al dat borrelen door maakt hij het ene prachtigs na het andere, en zijn vijfentwintig jaar vakmanschap wordt gevierd met een vierdaags festival in Het Ketelhuis, met een afsluitende bonte middag en uiteraard een borrel.

Dat zou ook wel heel raar zijn, geen borrel. Bastiaan van Schaik is er overigens niet. De zaal zingt Lang Zal Hij Leven en Van Erp is een beetje zenuwachtig. Er komt een compilatie van hoogtepunten voorbij, samengesteld door Van Erp en lekker chaotisch gepresenteerd door Paul de Leeuw.

Te veel moois om op te noemen. De man die Zutphen weer op de kaart gaat zetten. De vrouw die de wind eronder heeft bij de lokale rotary-achtige mannenclub, maar dan haar hond moet laten inslapen. De man die de Zangeres zonder Naam wil laten voortleven. Het is Van Kooten en De Bie, maar dan echt. Hilarisch, maar altijd liefdevol.

Locoburgemeester Kajsa Ollongren: “Michiel zegt dat hij in Amsterdam geen mensen vindt die hij wil filmen. Beschouw dat maar als een compliment voor de Amsterdammers.”

Ollongren draagt de ambtsketting en dan weet je het al. Michiel van Erp (Eindhoven, 1963) wordt benoemd tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw.

De gelauwerde moet daar enorm van lachen. “Ik heb al zo veel mensen gefilmd die een lintje hadden, en dat kwam dan altijd te pas en te onpas op hun jasje.”

En hij blijft maar lachen, hij buigt er zelfs van voorover. Maar hij doet voor de orde wel speciaal zijn jasje aan en loopt daar de rest van de avond mooi mee rond. Te shinen. Volkomen terecht.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl

Lees het interview terug met Michiel van Erp: ‘Ik wil het ongemak wegpoetsen’ [+]