Mary Magdalene laat zien hóe belangrijk Maria was voor Jezus

De historische rol van Maria Magdalena is al vele eeuwen onderwerp van debat. Door de katholieke kerk werd ze soms weggezet als prostituee, maar het Nieuwe Testament biedt daar geen direct bewijs voor. Veel logischer is het dat Magdalena niet alleen een trouwe volgeling van Jezus Christus was, maar zelfs zijn belangrijkste kompaan en mogelijke geliefde.

Dat bleek tegen het zere been van de mannelijke­ ­geschiedschrijvers, die niet konden accepteren dat Jezus intiem omging (hetzij intellectueel, hetzij fysiek) met een vrouw. Laat staan dat de apostelen haar accepteerden als één van hen. Maria werd gereduceerd tot hoer, zelfs al was zij de eerste aan wie Jezus zich toonde na zijn herrijzenis.

Controversieel figuur
Een controversieel figuur dus, die een geweldige ingang biedt om het Christusverhaal vanuit een feministisch perspectief te vertellen. In Mary Magdalene leren we Mary (Rooney Mara) kennen als een eenvoudige vrouw uit het dorpje Magdala, die zucht onder het conservatieve juk van haar familie.

Als vroege twintiger is ze nog altijd niet getrouwd en Mary bidt zelfs op plaatsen waar dat niet is toegestaan. Reden genoeg voor haar broers om het meisje te onderwerpen aan een exorcisme.

Als ze Jezus (Joaquin Phoenix) ontmoet, ziet Mary eindelijk een mogelijkheid om te ontsnappen. Hij heeft niet alleen wonderen te bieden, maar ook zingeving. Mary sluit zich aan bij Jezus' volgelingen terwijl ze oprukken naar Jeruzalem en zich voorbereiden op Gods nieuwe ­wereld.

Zachte, trage ervaring
Mary Magdalene is de perfecte tegenhanger van een film als The Passion of the Christ, die het geweld van ­Jezus' explosieve einde cultiveert. Garth Davis (Lion) laat op de kruisiging na nauwelijks bloed vloeien. Dit is een heel zachte, heel trage ervaring. Voor velen waarschijnlijk té traag. Maar hoewel hij inderdaad best wat meer pit had kunnen gebruiken, laat deze film wel goed, en eigenlijk voor het eerst, zien hóe belangrijk Maria was voor Jezus.

Davis presenteert haar min of meer als zijn gelijke. We zien Mary voor het eerst als een jonge vrouw in het dorp moet bevallen. Ze schreeuwt het uit van de pijn en denkt aan ­opgeven. Mary gaat naast haar liggen en kalmeert het meisje, door te praten en haar indringend aan te kijken. Ze lijkt iets bij haar weg te nemen. Die scène wordt visueel fraai gespiegeld als Jezus later een man terughaalt uit de dood. Hij gaat op dezelfde manier naast hem liggen.

Davis suggereert daarmee dat Mary op haar manier ook een profeet is. Ze heeft misschien niet het vermogen te genezen, maar wel om pijn te verlichten. Genade te schenken, zoals ze dat ook doet als ze stervende mensen tegenkomt in door de Romeinen geplunderde dorpen.

Minder blinde adoratie
Bovendien toont ze minder blinde adoratie voor Jezus dan de apostelen en meer oprechte interesse. Hoe het voelt om in direct contact te staan met God, wil ze weten. Jezus glimlacht. Dat heeft nog nooit iemand ­gevraagd. Ze willen er meestal alleen van profiteren.

Rooney Mara speelt haar rol vrij vlak, een tikje te formeel wellicht. Mary is niet alleen gedeseksualiseerd, ze houdt haar emoties veelal binnenboord. Joaquin Phoenix laat juist een vrij menselijke Jezus zien, veel kwetsbaarder en vermoeider dan hoe hij voorheen vaak is geportretteerd. Een bewuste keuze waarschijnlijk om de afstand tussen Mary en Jezus zo klein mogelijk te maken.

De mooiste rol is echter van Tahar Rahim, die Judas een prachtige diepte meegeeft. Hij is Jezus' meest enthousiaste volgeling. Zijn ogen glunderen als hij Mary vertelt over de nieuwe wereld waarin hij zijn aan honger overleden vrouw en kind zal terugzien.

Niet uit geldbejag
Maar Jezus wacht lang met het stichten van die nieuwe wereld. Zelfs als hij in ­Jeruzalem wordt uitgejouwd, doet hij niets. Dat is tegen het zere been van Judas, die Jezus verraadt.

Dus niet uit geldbejag, zoals in veel andere vertellingen, nee, hij wil hem dwingen om zijn grootste wonder te verrichten. ­Judas wil naar het paradijs en het liefst vandaag nog.

Die motivatie is nog steeds egocentrisch, maar ook ­begrijpelijk. Heel menselijk. En dat ziet Mary. Hoewel ­Judas zichzelf na Jezus' dood niet kan vergeven, lukt haar dat wel. Ze vergeeft hem de dood van de man die haar het dierbaarst was. Een bijna goddelijke prestatie.