Marcel en Oscar Oosterling: Bedankt en tot ziens, waar hoor je dat nog?
DE VERKIEZING VAN DE AMSTERDAMMER VAN HET JAAR
Oscar en Marcel Oosterling zijn eigenaar van café Oosterling. Ze werden tweede in de Café Top 100 en gekozen tot meest gastvrije kasteleins.
De gebroeders Oosterling groeten op straat wel eens een vaste klant. Verbaasde blik terug. Een bekend gezicht, denkt die klant dan, maar waarvan ook alweer? Zodra Marcel en Oscar Oosterling het café verlaten, klopt er iets niet. Ze horen gewoon tussen de flessen, achter die veel te lage bar, arm op de pomp.
Café Oosterling behoort tot de top van het Amsterdamse bruinekroegleven. Een eikenhouten hemel, waarin weinig tot niets is veranderd sinds de opening in 1899, vier generaties Oosterling geleden.
Marcel (Gouda, 1962) en Oscar (Amstelveen, 1967) namen in 1992 de kroeg over van hun vader. Vaste klanten sloten weddenschappen af: hoe lang gaat dat goed samen, met die twee?
De broers zijn nogal verschillend, om een eufemisme te gebruiken. Oscar (wit overhemd) is de extraverte, de klassieke barman, dolletje hier, geintje daar, maar daar run je geen inkoop en administratie mee.
Marcel is serieuzer, hij heeft het zakelijke overzicht. Kort door de bocht: Marcel onderhoudt de contacten met de leveranciers, Oscar met de klanten aan de bar.
Het gaat nog altijd goed tussen Marcel en Oscar. Ze werken op andere tijden, dat scheelt ook.
Marcel: ''Elke dag acht, negen uur samen - je gaat met bijlen gooien, hoor.''
Dit jaar steeg café Oosterling van de zeventiende naar de tweede plaats in de Café Top 100 van vakblad Misset Horeca. Alleen De Beyerd in Breda is volgens Misset een betere kroeg in Nederland. En op de Horecava werden ze gekroond tot de meest gastvrije kasteleins van Nederland.
Tussendoor werd Marcel ook nog wereldkampioen slotracen in Toronto. (Zes uur lang rondjes rijden op een modelracebaan. Marcel bleef een Noor één rondje van zes seconden voor.)
Het succes weten de broers zelf goed te benoemen. De ouderwetse gezelligheid, een kroeg als deel van de eigen huiskamer, altijd bekende gezichten, aan de bar, maar ook achter de bar. Niet alleen Marcel en Oscar zijn een vaste factor, ook het personeel blijft in de regel jarenlang.
De warme deken. Een kroeg die past als een jas. Het zijn clichés, maar ze kloppen wel. Marcel en Oscar noemen hun klanten bij de voornaam en van veertig procent weten ze wat ze willen drinken. Als een vaste klant buiten zijn fiets stalt, wordt binnen zijn bestelling al op de bar gezet.
Oscar: ''We doen zoals we zelf ook behandeld willen worden. We zeggen fatsoenlijk goedendag en bij het verlaten zeggen we bedankt en tot ziens. Het zijn kleine dingen, maar waar hoor je dat nog? Je moet je hier gast voelen.''
En het allerbelangrijkste: verander niets aan de inrichting. Dat moet niet licht worden opgevat.
Marcel: ''Als je een bordje aan de muur verhangt, krijg je meteen commentaar. Ze weten het beter dan jij. Gek word je ervan.''
Zo lieten de broers in 1995 het pand grondig renoveren, van de fundering tot het dak. Tijdens de verbouwing werd eindelijk de levensgevaarlijke gaskachel in het midden van de zaak vervangen door centrale verwarming. Het lekkende ding bleek levensgevaarlijk te zijn.
Marcel: ''Iedereen lag aan het gas, maar dat hadden we nooit in de gaten, omdat de ramen zo poreus waren dat er altijd frisse lucht binnenkwam.''
Tot op de dag van vandaag vragen ze: waar is die kachel gebleven? (HANS VAN DER BEEK, FOTO JAN VAN BREDA)
Bekijk het portret van Marcel en Oscar Oosterling op at5.nl
