Plus
Ma Vie De Courgette
De kinderen die Courgette opwachten in het weeshuis hebben allemaal hun littekens. Barras' eigenzinnige animatiestijl verzacht die achtergrond, en geeft de kinderen de onschuld terug.
Weeshuizen zijn in de film meestal oorden waar je liever niet terechtkomt. Menige horrorfilm of sociaal betrokken drama zette de tehuizen neer als weerzinwekkende plekken, waar misbruik en verwaarlozing permanent op de loer liggen.
De animatiefilm Ma Vie De Courgette van de debuterende Zwitserse filmmaker Claude Barras (in het Nederlands uitgebracht als Mijn Naam Is Courgette) corrigeert dat beeld.
Baken van rust
Barras en coscenarist Céline Sciamma (regisseur van speelfilms als Tomboy en Girlhood) presenteren hun opvangtehuis juist als een baken van rust voor de getraumatiseerde kinderen die er terechtkomen.
Centraal staat de negenjarige Icarus, die echter liever wordt aangesproken als Courgette. Het komt hem in eerste instantie op hoongelach te staan van de andere kinderen in Huize Fontein. Daar is hij beland na de dood van zijn alcoholistische moeder.
Felgele vlieger
Zijn vader was al lang daarvoor gevlogen; het enige wat Courgette nog heeft dat aan hem herinnert, is een felgele vlieger met een superheld erop.
Ook het alcoholisme van Courgettes moeder wordt niet uitgelegd, maar simpelweg getoond: een vloer bezaaid met vrolijk gekleurde lege bierblikjes, waar Courgette een mooie toren van kan bouwen. Haar dood vormt het einde van deze openingsscène, die direct het register bespeelt waarin ook de rest van de film werkt: duistere gebeurtenissen gevat in vrolijke kleuren.
Ma Vie De Courgette
Regie Claude Barras
Met Gaspard Schlatter, Sixtine Murat (OV); Matteo Heyrman, Myrthe Hendrix (NL)
Te zien in Eye, Filmhallen, Ketelhuis, Kriterion, Tuschinski
De verhoudingen op zijn kop
"Er is niemand meer om van ons te houden," houdt pestkop Simon zijn kamergenootjes in het tehuis voor. Maar uiteindelijk ontdekken de kinderen dat het ook genoeg kan zijn om van elkaar te houden. Daarin speelt de komst van het zelfverzekerde nieuwe meisje Camille een grote rol: zij zet de verhoudingen tussen de kinderen al snel op zijn kop.
Met hun grote hoofden en ingevallen, blauwomrande ogen hebben de poppetjes wel iets weg van het tekenwerk van Tim Burton. De luchtig ogende poppenanimaties, waar Barras en zijn team ruim twee jaar aan werkten, creëren een zachte bedding voor de zware onderwerpen waar de film aan raakt.
De kinderen die Courgette opwachten in het tehuis hebben allemaal hun littekens - soms fysiek, soms psychisch. Maar Barras' eigenzinnige animatiestijl verzacht die achtergrond, en geeft de kinderen de onschuld terug die ze verloren hebben.
