Levensgevaarlijk spul, die sake

Het is World Sake Day. Levensgevaarlijk spul, die sake, zeker warm. Mochten ze ooit streven naar een nationale vrije dag, kunnen ze dat beter de dag later doen. In bar-restaurant Izakaya staat een workshop door Simon Hofstra op het programma.

Hofstra is sake samurai en tevens 'WSET Sake trainer in levens 1 en 3.' Fascinerende zin.

Hoe word je sake samurai? Moet je dan eerst drie jaar op een ­besneeuwde steen zitten, slechts gekleed in een lendendoek van rijstpapier?
En die levens 1 en 3: is Hofstra blijven zitten voor leven 2? En mocht hij daarna toch over? Wat is dat voor een millennialopleiding?

Met een hoop vragen en dorst stap ik Izakaya binnen. Ik krijg meteen een saketini. Dat is sake, gin, ­limoen en een beetje suikerwater in een martiniglas. Aan het randje zit een krul komkommer.

Een frisse start, zeg ik. Ik zie een man in een heren­kimono. Dat moet de sake samurai zijn.

Hofstra vertelt dat die levens voor levels staan. Het zijn cursussen die hij geeft.
Een wat teleurstellende antwoord, maar ik vraag toch verder.

Level 1 is een basiscursus van één dag. Level 3 is voor echte professionals, vier intensieve studiedagen. Dan ben je sake expert. En daarna ga je op voor samurai?

Hofstra: "Nee, dat moet je vergelijken met Ridder van Oranje, al wil ik het ook weer niet zo groot ­maken. Het is een eretitel, die ik heb gekregen in Japan."

We beginnen met de hapjes. Eerst een bodempje, dan de tasting.

Dat klinkt verstandig. Beef tataki, ­gefrituurde blokjes sushirijst met tonijntartaar, tempura van mais, het blijft maar komen. Er kan langzaam wel weer een saketini in. Zo'n Japanse feestdag moet je eren.

We krijgen allemaal een schaal met ijs en daarin zes glaasjes of kommetjes. We moeten er vier ­kiezen. Hofstra: "In Japan is het uitzoeken van de cup een sport."

We krijgen eerst een warme en een koude. Ik begin met de koude.
Intussen vertelt Hofstra dat sake zo divers is als wijn.

Er bestaat sparkling, roze of heel oud gelaagde. De warme is eigenlijk voor de eenvoudige sake, koud is de drank veel eleganter. De beste sakerijst benadert de prijs van een topdruif.

De derde vind ik het lekkerst, gefilterd met diepzeewater. Laat dat nou net mijn kleinste cupje zijn, potjandikkie.

Nu vertelt restaurantmanager Michiel Dekker dat sakebrouwers voor hun opleiding acht maanden in een fabriek worden opgesloten. "Ze mogen maar één dag per maand naar hun vrouw."

Kijk, dit zijn de verhalen. De vierde smaakt ook prima, maar dat heb ik altijd met de ­vierde.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl