Jon Bluming (1933-2018): Vechtsporter met hang naar avontuur

Zijn laatste onderscheiding kreeg Jon Bluming vier jaar geleden. In het Bulgaarse Plovdiv werd hij door de plaatselijke universiteit benoemd tot professor emeritus, wegens zijn grote inzet voor de Aziatische vechtsporten. Vertegenwoordigers van de universiteit hadden hem, 81 jaar oud al, een demonstratie zien geven aan de universiteit in het Duitse Heidelberg.

Bluming, vechtsporter, acteur, ­Koreaveteraan en geboren Amsterdammer, overleed maandag.

Voor het grote publiek werd hij vooral bekend door zijn filmrollen in de jaren zeventig: De inbreker van Frans Weisz (1972), Zwaarmoedige verhalen voor bij de centrale verwarming (1975) of Turks Fruit (1973) van Paul Verhoeven.

Meestal werd hij, breed geschouderd en goed gespierd, gecast als het type 'ruwe bolster, blanke pit'. In het legendarische Naakt over de schutting (1973) maakte Nederland, er werd nog lang over nagepraat, kennis met de billen van Jon Bluming.

Tiende dan
Verlegen om een mening zat hij ­zelden. "Mijn vrouw zou het liefst in ­Singapore wonen," zei Bluming in 2004 tegen het AD. "En ik ook. Daar is het feest als ze een halve gram heroïne tussen je bilnaad vinden. De politie slaat nog met rotan, tot het huidje begint te ontvellen. Als ze je ophangen, checken ze snel of het touw niet zal breken. Dat rechts­systeem zou ons land nog kunnen redden."

Bluming meldde zich in 1950 als 17-jarige vrijwillig voor de oorlog in Korea. Een combinatie van hang naar avontuur, bravoure en het vrijheids­ideaal, zei hij zelf. Communisten, dacht hij, 'zijn net zulke honden als fascisten'. Hij raakte drie keer ­gewond en verloor 27 kameraden.

Na vijftig jaar kwam alsnog de klap. Zijn strijdmakker Hans Crebas kwam uit Indonesië terug naar Nederland. Samen hadden ze in de loopgraaf ­gelegen. Crebas raakte zwaar invalide door een Koreaanse handgranaat. In 2000 hielp Bluming hem op waar­dige wijze te sterven.

Bluming was een leerling van de Nederlandse judopionier en tandarts Gerhard Schutte ('opa Schutte'). Echt vechten leerde hij in Japan en Korea. Hij haalde uiteindelijk, als enige ­Nederlander, de tiende dan in karate, de hoogste graad in deze vechtsport.

Tot een duel met judoka en Olympisch kampioen Anton Geesink kwam het echter nooit, omdat de mannen lid waren van rivaliserende bonden.

Ondanks zijn gepeperde opvattingen over criminaliteit werd Bluming in Amsterdam, waar hij, zoals hij zelf zei, 'bij gokhuizen een oogje in het zeil hield', vaak geassocieerd met de onderwereld. Twee keer zat hij vast, maar beide keren werd hij vrijgesproken in hoger beroep.