Je kunt als stadsbestuur geen fatsoenlijk feestje meer bouwen

Er kon in stadsdeel Centrum geen opening of borrel plaatsvinden, of Boudewijn Oranje was erbij. De baan van een stadsdeelvoorzitter lijkt veel op de mijne, alleen hoeft hij er na afloop geen stukje over te ­tikken.

Na acht jaar is het mooi geweest. Het dagelijks bestuur van Centrum neemt afscheid en daar wordt op getoost. Ze hebben alle drie een eigen bar in de hal rond de grote zaal, Jeanine van Pinxteren, Roeland Rengelink en Oranje, aangegeven met borden met pijlen. Dit is openbaar bestuur tenslotte.

Het drietal schudt handen, de rij voor Oranje is het langst. Die staat wel bij de bar die officieel voor Van Pinxteren is, maar ze kunnen het onderling goed vinden verder.

Ik zeg het er maar meteen bij: het is een redelijk sobere borrel. Bier, wijn, kaasje, bitterbal, geen gekkigheid. Je kunt als stadsbestuur vandaag de dag geen fatsoenlijk feestje meer bouwen. Dat is de schuld van dat verdomde Twitter.

Altijd leuk op een receptie: je hoort nog eens wat. Zo is super-Amsterdammer Benno Leeser Feyenoordsupporter, al sinds zijn vierde. Toen verloor Feyenoord een kampioenswedstrijd van Ajax met 5-1, en dat vond hij zielig. Daarom. Dat lijkt mij de wieg van elk supporterschap van Feyenoord, maar goed.

Hij heeft nog een reden: Rinus Michels, de beste vriend van zijn vader, leerde hem 'Ajax bah, Feyenoord hup'.

Dé Rinus. Ajax, bah. Gewoon, om de ouders van Leeser te zieken.

Schitterend.

Ook zijn er praatjes, natuurlijk, dit is een afscheidsreceptie. Wethouder Pieter Litjens: "Ik vind jullie het meest bijzondere stadsdeelbestuur dat ik de laatste vier jaar heb gezien. En 'bijzonder' kun je natuurlijk op meerdere manieren uitleggen."

Goed dat hij dat erbij zegt.

Hij wenst hun een prachtig pensioen, huisje in Frankrijk of het waarnemen van dossiers.

Ze krijgen een stevige ovatie, we mogen gerust spreken van stormachtig, hier en daar wordt zelfs gejoeld, maar dat kan ook de drank zijn, zo in de namiddag.

De feestvarkens krijgen alle drie het woord.

Van Pinxteren, vlak voor haar pensioen: "Stukken lezen deed ik de laatste tijd steeds minder; je komt een heel eind op je gevoel. Zelfs het partijprogramma van GroenLinks heb ik niet gelezen. En als ik iets verkeerd heb gedaan, hebben ze dat nooit tegen me gezegd."

Rengelink: "Ik stelde me altijd voor met: 'Ik ben de collega van Boudewijn en Jeanine.' Want die kenden ze wel."

Oranje, actief sinds ver in de vorige eeuw: "Ik ben ongeveer drieduizend avonden weggeweest van huis. Ik ben benieuwd hoe ze het vinden als ik straks wél thuis ben."

Die angst snap ik.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl