Je bent jong en je rouwt (niet): ‘Rouwen paste niet in mijn leven’

Zijn er niet al best veel boeken over rouwverwerking?

“Ja, maar die zijn vaak te zweverig of te wetenschappelijk. Ik wilde dat iemand me vertelde dat ze óók jaloers werd als ze een moeder met dochter zag lopen. Ik schaamde me erg voor bepaalde gevoelens en kon nergens terugvinden of dat normaal was.”

Je wilde rouwen snel van je to-dolijst schrappen, schrijf je. Is dat een ­typische millennialinstelling?

“Ik heb de term millennial vermeden, omdat ik dat een vreselijke, denigrerende generalisatie vind. Rouwen paste inderdaad niet in mijn leven. Ik wilde reizen, carrière maken en mijn relatie goed houden. Hoe meer vriendinnen in een trouwbubble zaten, hoe meer ik in een rouwbubble zat. Juist die feestelijke mijlpalen deden mij het meest zeer.”

Had je steun aan je familieleden? Of zaten die in hun eigen rouwproces?

“Ik heb een sterke band met mijn vader en mijn broer, maar ik wilde mijn verdriet ook niet altijd bij hen neerleggen. Mijn moeder was pas 56 toen ze overleed. Ik heb afscheid van haar kunnen nemen, maar haar niet alles kunnen vragen wat ik wilde. Als iemand ziek is, ga je sommige dingen ook niet vragen. Mijn moeder had haar handen vol aan zichzelf.”

Wat is het ergste cliché dat je hebt gehoord? ‘Heb je het al een plekje kunnen geven?’

“Ik vond het altijd fijn als mensen íets zeiden, ook al waren het soms veilige clichés. Maar ik had geen idee waar dat ‘plekje’ dan precies was.”

Uiteindelijk is het boek toch geen handleiding geworden. Je concludeert dat elk rouwproces uniek is.

“Ja, iedereen rouwt anders. Ik kan alleen maar vertellen hoe het voor mij was.”

Je bent jong en je rouwt wat van Lisanne van Sadelhoff (Das Mag, 22,99 euro) ligt vanaf donderdag 6 februari in de winkel.