Ik raad iedereen af zijn nummer te geven aan Mano Bouzamour

Hans van der Beek doet elke dag verslag van feesten, presentaties en andere belangrijke bijeenkomsten in Amsterdam. Vandaag: première De belofte van Pisa.

Ik raad iedereen af zijn mobiele nummer te geven aan Mano Bouzamour. Afgelopen weekend kreeg ik zeven appjes. Binnen drie minuten. Samengevat vroeg hij alleen maar of ik erbij ben, deze maandag tijdens de ­première van De belofte van Pisa.

Iedereen kent ze wel, die mitrailleur-appers.

Joehoe!

Ben je daar?

Klein vraagje!

Of appjes van die strekking.

Het zijn altijd maar een paar afzenders. Mijn jongste zoon heb ik het verboden, een collega streng toegesproken, en Mano staat bij mij op stil.

Goed, vanavond is ook zijn finest hour, al heeft hij er daar meer van. Eerst zijn debuut, toen de bestseller, nu de verfilming. Tussendoor reed hij op een hele geile, nieuwe scooter door de stad met altijd een leuke jongedame achterop.

In de lobby van Tuschinski lopen jongemannen rond met cocktails. Ik pols welke dat zijn.

“Whisky en lime.”

Daar zit vast een gedachte achter.

Ober: “Ja, er zit ook Sprite in.”

Ik moet erbij zeggen, ik heb het boek nog altijd niet gelezen, maar ik ga ervan uit dat ik deze grap later vanavond snap.

Even op zoek naar Bouzamour, gewoon, voor de hyper. Ik ga op de trap van de bomvolle lobby staan en zoek De Kuif.

Tien seconden, max.

Nu staat hij ook vrij opzichtig in de hoofdingang. Niet ernaast, nee, er middenin. Ik zei al, zijn finest hour.

Ik vraag met wie hij op de foto wil. Met zijn twee liefste vriendinnen graag, maar liever na afloop.

Alle begrip.

En hoe gaat het met hem?

“Heel zenuwachtig. Maf. Onwerkelijk, ouwe.”

We zijn bijgepraat.

Na afloop van de film is het in de lobby in elk geval een stuk vrolijker dan tijdens al die maandagpremières de rest van het jaar. Misschien is het die ijscowagen, met de smaken stroopwafel, Tony Chocolonely, aardbei, stracciatella, 4 noten ­praline of yoghurt amarena.

Achter die ijscokar staat PISA in glitterletters. Dat is de titelverklaring. De hoofdpersoon belooft zijn broer namelijk dat hij zijn school zal afmaken, bij een ijscokar die Pisa heet. Vandaar: de belofte van Pisa.

Die snap ik.

Maar het is vooral gezellig door de lichtgevende platen op de vloer, type Saturday Night Feverdansplaat.

Die snap ik dan weer niet. En ik moet ook die whisky met Sprite nog navragen. Op naar de man die het allemaal weten kan.

Vanwaar die discoplaten?

Bouzamour: “Welke disco­platen?”

En die whisky met lime? En ­Sprite?

Bouzamour: “Ik heb werkelijk geen idee.”

Ik duik weer eens te diep in de dingen.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl.