Het uitzicht dat Mehmet Tunali zag is onherkenbaar veranderd

“Daar op de bovenste verdieping had mijn vader een atelier. Je ziet de houthavens en verderop het uitzicht over de rest van het havengebied.” Onderzoeksjournalist Tan Tunali (1987) staat bij een schilderij van zijn vader Mehmet, die in de jaren tachtig boven in de stenen graansilo aan de Silodam werkte. Het uitzicht is onherkenbaar veranderd. Tegenwoordig kijk je tegen de Pontsteiger en vele andere gebouwen aan. “Die plek was heel belangrijk voor mijn vader omdat hij daar goed kon werken. Het was een inspirerende plek.”

Schoenenpoetser

Mehmet Tunali (1955-2004), Mehmo voor vrienden, bracht zijn jeugd door in Istanboel. Hij verkocht water en citroenen op straat, poetste schoenen en hielp mee in het restaurant van zijn vader.

Tan Tunali: “Hij begon karikaturen te tekenen onder de hoede van een bekende straat­tekenaar. Toen die overleed, kreeg mijn vader zijn plaats. Hij was getalenteerd, maar kwam uit een moeilijke familie. Mehmet moest geld verdienen voor zijn moeder en twee zusjes. Later vertrok hij naar Duitsland, waar hij allerlei opdrachten kreeg voor boekomslagen.”

In de jaren zeventig reisde Tunali veel door Europa, waar hij de kost verdiende als illustrator en strip­tekenaar. Hij keerde terug naar ­Turkije, maar na de coup van 1980 vertrok hij definitief.

Aanvankelijk verbleef hij in Parijs. “Het verhaal gaat dat zijn koffer toen naar Nederland is gegaan en dat hij zijn koffer achterna is gereisd.” Eenmaal in Amsterdam werd Tunali verliefd op de stad en is hij gebleven.

Expositie in Istanboel

Er volgde een periode van tien jaar waarin Tunali niet zeker was van zijn verblijfstatus. “Hij ontmoette mijn moeder, maar ze konden niet trouwen. In elk geval niet in Amsterdam. Een communistische burgemeester in Oost-Groningen wilde wel tussen de mazen van de wet kijken, waardoor het huwelijk kon worden gesloten.”

Tunali leerde allerlei mensen kennen in artistieke kringen. Op de Kloveniersburgwal bij café De Engel­bewaarder maakte hij een muurschildering op de zijkant van het pand. “Zo zijn er nog diverse landmarks in de stad die mij aan hem herinneren.” Mehmet Tunali maakte veel schilderijen van de Magere Brug. Natuurlijk is dat een toeristische bezienswaardigheid, maar het was ook een praktische keuze, omdat hij om de hoek op een woonboot woonde.

Op 47-jarige leeftijd werd Tunali ziek. Vijftien maanden later overleed hij. “Zijn laatste wens was een grote tentoonstelling in Istanboel. Hij had destijds een Amerikaanse vriendin die zich daar erg voor heeft ingezet, maar het kwam er niet van.”

Tien jaar later woonde Tan Tunali als correspondent in Istanboel en toen is het alsnog gelukt. “Er hingen niet alleen Amsterdamse stadsgezichten, maar ook portretten en zeegezichten van de Middellandse Zee.”