Het ligt er zó dik bovenop in Une Saison en France

Abbas (Eriq Ebouaney) is met zijn twee kinderen van de Centraal-Afrikaanse Republiek naar Frankrijk ­gevlucht. De burgeroorlog, die zijn vrouw het leven kostte, hebben ze achter zich gelaten, maar hun ­bestaan in Europa is onzeker. Een permanente verblijfsvergunning lijkt er niet in te zitten en het trio moet om de haverklap verhuizen. Wel heeft Abbas een relatie met Carole (Sandrine Bonnaire), die er alles aan doet om zijn gezin te helpen.

Niemand hoeft te twijfelen aan de goede bedoelingen van regisseur ­Mahamat-Saleh Haroun. Hij vertelt een belangrijk, actueel verhaal over het Europese vluchtelingenbeleid. Toch heeft Une Saison en France veel weg van een mindere Ken Loach-film. De verontwaardiging ligt er zó dik bovenop dat er van soepel drama nauwelijks sprake is.

"Wanneer krijgen we een gewoon huis?" vraagt de zoon. Diens zusje heeft er weinig vertrouwen in: "Wij zijn niet zoals iedereen!" Waarop de kijker natuurlijk moet schrikken: wat erg dat het meisje zo denkt. En als Abbas' verzoek om verblijfsvergunningen opnieuw wordt afgewezen, roept zijn zoontje dat een goede ­vader die papieren wél zou regelen. Waarop de kijker natuurlijk moet schrikken: wat erg dat die jongen zijn vader de schuld geeft van westerse onbuigzaamheid.

Vlinder
Hoewel het overdreven sturende script ook de hoofdrollen behoorlijk hindert, blijven Ebouaney en Bonnaire goed overeind. Hun tedere relatie is de meest organische schakel in een film die wordt gedomineerd door personages zonder karakter en overgeregisseerde, soms banale scènes.

Nadat een vriend van hem is overleden, staat Abbas samen met Carole en zijn kinderen aan het graf, waar een duidelijk uit de computer getoverde vlinder is neergestreken. Als het diertje wegvliegt, kijken ze het heel lang na alsof de geest van de overledene opstijgt. Dat is gewoon een beetje knullig. Lief, maar knullig.