Het kerstconcert voor Ouderen: een militaire operatie

Of ik er rond één uur kon zijn, was het verzoek. Het leek me wat vroeg voor een concert dat pas anderhalf uur later ­begint, maar als ik me op het afgesproken tijdstip meld bij de Spiegelzaal van het Concertgebouw begrijp ik dat een kerstconcert organiseren voor duizend ouderen niets minder is dan een titanenklus.

"Het belangrijkste is te allen tijde rustig te blijven," zegt Stef Spigt van zorginstelling Amstelring bij de briefing vooraf.

"Als je even niet meer weet wat je moet doen: vraag om hulp." De ruim honderd vrijwilligers luisteren aandachtig.

De toewijding is groot, dat zie je zo, al was het maar omdat iedereen - echt iedereen - in de zaal een kerstmuts draagt. Zo eentje met knipperende lichtjes.

Heel belangrijk: bij het duwen van de rolstoelen oppassen voor stoepranden, loszittende tegels en boomwortels. "Het klinkt misschien overdreven, dit hele verhaal, maar zo'n oudje ligt zo op de grond," aldus een man die zichtbaar weet waar hij het over heeft.

Ook goed om te weten: aan weerszijden van de zaal zitten twee artsen. Vorig jaar kreeg een bezoeker het nog aan het hart - maar dat is gelukkig goed afgelopen.

Een gemoedelijke matinee met opa's en oma's, kerstliedjes en een advocaatje, zoals ik me het concert had voorgesteld, is plotsklaps veranderd in een operatie van militaire proporties.

"Ik deel vandaag alleen gehoorapparaten uit," zegt de jongen bij de garderobe aan wie ik mijn jas wil geven. Of ik hem zelf even wil ophangen. Vanzelfsprekend. Nood breekt wet.

Het is de zeventiende keer dat Amstelring het kerstconcert organiseert. Bedoeld om ouderen een mooie kerst te geven. "Voor hen is dit heel spannend," zegt medewerker Roos. "Ze kijken hier weken naar uit."

In de gangen rond de Grote Zaal krioelt het inmiddels van de senioren: in rolstoel, achter een rollator of ondersteund door een begeleider. Af en toe klinken er stresskreten.

"Jongens er moet echt iemand komen, deze vrouw moet nú naar de wc." En: "Hoe lang duurt het nog voordat deze meneer een tasje krijgt?"

Bij de bussen, buiten, is een opstopping ontstaan: het duurt al gauw vier minuten om een bezoeker met rolstoellift uit de bus te krijgen, hoor ik. Met duizend bezoekers ben je dus wel even zoet.

Maar rond half drie is het wonder dan toch geschied: iedereen zit. Als het koor Gloria in excelsis deo inzet, is er eindelijk tijd om eens in het tasje te kijken dat iedereen heeft gekregen. Een pakje chocomel, een mandarijn en een stukje kerststol. Een ontroerender goodiebag zag je zelden.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl