Het is allemaal wel heel erg De Balie, maar vooruit

Het weekend begint zoals wel vaker de laatste tijd. Mijn twee zonen vragen of Ali mag komen logeren, tuurlijk jongens, en daarna of ik dan wel ook wil vertrekken. Dat is dan weer het goede aan een vader met avonddienst. Hij verlaat op tijd het pand en heeft overdag alle gelegenheid de koelkast te ­vullen.

Martijn de Greve presenteert een politieke avond. Eerst interviewt hij Ronald Plasterk, Charles Groenhuijsen en Max van Weezel over politiek spinnen, en dat voor een publiek van politieke kopstukken. Daarna wordt het toneelstuk Palm Springs opgevoerd, afgesloten met een borrel.

Het is allemaal wel heel erg De Balie, maar vooruit.

Inloop 19.30 uur, aanvang 20.30 uur, dus keurig om 19.15 uur meld ik me bij De Balie. Daar zijn ze al begonnen, om 19.00 uur, en niemand mag meer de zaal binnen.

Huh?

Een medewerker heeft wel nog een plekje voor me boven bij de regiekamer. Hij legt twee kussens op het looprooster. De regisseur vraagt of ik iets te drinken wil.

Ik voel een en al liefde.

Op het podium staat Tinkebell. Ze vertelt hoe ze makkelijker ergens binnenkomt dan grote organisaties als Amnesty International. "Daar schrikken ze meteen van. En dan kom ik, in mijn roze jurk: 'Haaaaaai.' Ik ben ongevaarlijk."

Ik kijk door het rooster naar de zaal beneden. Nergens een Plasterk, nergens een Groenhuijsen. Misschien is dit het voorprogramma van het voorprogramma?

Schitterend altijd hoe lang je brein alle signalen en aanwijzingen blokkeert die je duidelijk proberen te maken dat je toch echt volkomen voor lul zit ergens. Bij mij duurt het ditmaal een klein kwartier. Dan zie ik in mijn mail duidelijk het DeLaMar staan.

Dit is die De Greves schuld. Hij heeft een De Baliehoofd.

Iets te laat kom ik bij het DeLaMar aan. Daar zijn ze net begonnen - met het toneelstuk. De interviews zijn voorbij, die waren vlak na de inloop.

Zo'n avond.

Op het podium wordt toneel gespeeld. Om daarvan te kunnen genieten, moet je erg van ar-ti-cu-le-ren houden.

Op de borrel schiet ik De Greve aan. Zeker, ik heb iets gemist. Een goede anekdote bijvoorbeeld. Plasterk was de eerste minister die op een boot meevoer met de Gay ­Pride. Daarna werd hem gevraagd of hij nu ook in een leren pak ging lopen. Zijn ambtenaren kochten daarop een leren hoed voor hem, zijn eerste. Dat was de geboorte van minister Plasterk met zijn beroemde hoed.

"Ah! Dus ook nog van ons belastinggeld!" zei De Greve toen, maar daar had je bij moeten zijn.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl