Geen krijsende kinderen op presentatie ouderboek

Als ik voor de deur sta van het zaaltje bij ­Studio/K adem ik even heel diep in. 'Je kunt dit,' zeg ik tegen mezelf, in de veronderstelling dat ik binnen in een kakofonie van gekrijs, gejank en gejengel terecht zal komen.

Bij de presentatie van een boek geschreven door twee ontaarde ouders hangen de kinderen in de gordijnen, kruipen ze over de bar, gooien ze met glazen, zo vermoed ik.

Maar als ik de deur opendoe, is er geen koter te bekennen. In de kinderwagen bij het podium ligt in plaats van een krijsende baby een fles gin, twee pakjes peuken en een exemplaar van de bundel van Sarah Sluimer en Willem Bosch.

De boodschap is duidelijk: hier geen moeders met handgeweven draagdoeken om hun middel en koppen ayurvedische thee in de hand.

Sarah en Willem schrijven sinds de geboorte van hun zoon Ezra om en om over hun leven als jonge ouders op de website van Elle, en die columns zijn nu gebundeld.

Geen eindeloos geneuzel over poepluiers, kotsvlekken, papadagen, borstvoeding en zwangerschapsyoga - dat kennen we nu wel - maar eerder een eerlijk relaas van twee jonge ouders die af en toe nog heel graag om vijf uur 's nachts beneveld over straat willen lopen.

"Ik vind een baby krijgen door Sarah en Willem een heel klein beetje minder eng," hoor ik een van de vrouwelijke aanwezigen zeggen.

Bij de speeches nog meer woorden van lof, maar af en toe ook een kleine sneer. "Als ik je vijf jaar geleden had verteld dat je een column over ouderschap op de website van Elle zou hebben, had je me vierkant uitgelachen," aldus Johan Fretz ­tegen goede vriend Willem.

Het klinkt inderdaad al gauw wat tuttig, schrijven over ouderschap. Maar, zegt Lebowski-redacteur Roel van Diepen, eigenlijk gaan de columns van Sarah en Willem meer over henzelf dan over hun kind - en dat bedoelt hij positief.

Het schrijverskoppel vanavond te spreken krijgen, valt trouwens nog niet mee. Die zijn veel te druk met speechen, signeren, omhelzen, nou ja, gewoon met Sarah en Willem zijn dus. Een korte rookpauze biedt uitkomst.

Of het echt zo mooi is, het ouderschap? "Het is fantastisch," zegt ­Sarah.

"Alleen dat vroege opstaan, dat is gewoon onmenselijk." Boos op Ezra wordt ze nooit, ook niet als hij een hele nacht aan het huilen is. "Nee, dat kan toch niet? Boos worden op zo'n baby? Dan word ik gewoon boos op Willem." Willem lacht en steekt nog een sigaret op, zoals het een ontaarde ouder betaamt.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl