Feestje van de week: erg korte bloed, zweet en tranen

Op het plein voor de Ziggo Dome komt Danny de Munck aangewandeld. Meteen steken vier, vijf mobieltjes in de lucht.

"Ik zou het niet doen," waarschuwt de Munck. "Ik maak meteen rechtsomkeert."

Lachende fans, lachende De Munck, duim omhoog. Zo doe je dat, als artiest.

We staan in de rij voor de opening van het Holland Zingt Hazescafé, een nieuwe bar in de Ziggo, in de stijl van een bruine kroeg.

Ze vieren het ook met optredens.

De gelukkigen in de rij hebben kaartjes gewonnen op Facebook. Ze krijgen ook nog een zwart hoedje met André Hazes erop.

Op de bovenste etage van de ­Ziggo, in het backstagegedeelte, staan we opnieuw in de rij, nu voor een muur met behang van baksteenmotief.

Voor de deur ligt een roze loper. De fotografen staan al klaar voor allemaal hetzelfde plaatje.

"Heb je gehoord van Birgit Schuurman?"

"Ja. Ik ben blij dat ik haar niet heb gevraagd, anders had ik nu wel gebaald."

Aan het tafeltje links van me praat de roddelpers elkaar bij. Ik googel: nee toch, Birgit en haar Arne gaan na tien jaar uit elkaar.

"Jaha, wie schrijft, die blijft."

Dat is een hoedje aan mijn rechterkant. Het duurt allemaal best lang.

Daar komen dan De Munck, Roxeanne Hazes, Samantha ­Steenwijk en Jeroen van der Boom.

Ook is daar Sjaan Buisman, de ­uitbaatster van het nieuwe café. Sjaan is een man in vrouwenkleren.

Hij zegt dingen als 'Ik heb Roxeanne nog aan de borst gehad'. Dat gaat in een plat Amsterdams accent.

Er wordt een lint doorgeknipt en we gaan naar binnen. Het café is aangekleed zoals het hoort.

Perzisch tapijt en een kleurig behang volgestouwd met fotolijstjes, vooral met Hazes, maar ook met andere Jordaanklassiekers, zoals Johnny en Leen en een verdwaalde Bet van Beeren.

Het viertal zingt Bloed, zweet & tranen, een geheide binnenkomer. Er is bittergarnituur, grillworst en bier van de tap.

Van der Boom: "Wat zullen we doen? Een beetje verliefd? Wel allemaal meezingen."

Dat beloven de hoedjes.

Nog een derde liedje en dat is het alweer. De sterren gaan op de foto met fans en melden zich daarna bij de pers.

Na een half uurtje worden de hoedjes beleefd verzocht het pand te verlaten.

Ik wandel langs Hazes bij een SBS-camera.

"Nog een laatste vraag, over je plaskwaaltje."

Ik denk nog, ik hoor niet goed.

Hazes, blijkbaar jonge moeder, geeft nog antwoord ook: "Al plas ik honderdduizend keer in mijn broek, dan had ik hem nog niet willen missen."

Het is vandaag voor meer mensen hard werken.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl