Feestje van de week: afscheid van een gouden tandarts

Deze middag ga ik naar het afscheidsfeestje van een tandarts. Misschien moet ik dat even herhalen: een feestje, een tandarts. Er zijn blijkbaar een hoop mensen die denken: 'Wat ontzettend jammer dat mijn tandarts ermee ophoudt', want Sytse Fluitsma heeft de achterzaal van De Ys­breeker afgehuurd.

Hij is tandarts. Zonder verdoving krijgt zo'n arts niet eens dat spiegeltje in mijn mond. Waar houdt dit op? Een ­afscheidsfeestje voor je favoriete belastinginspecteur?

In opperste verwarring stap ik De Ysbreeker binnen. Er staat een lange rij voor het feestvarken. Mensen hebben een cadeautje mee.

Twee mannen voor me in de rij groeten een jonge vrouw, een beetje onwennig. De vrouw: "Ja, jullie herkennen me natuurlijk niet zonder..." Ze maakt een beweging voor haar mond. Ik herken er een mondkapje in. Gelach alom.

Ik ben terechtgekomen in de comedyversie van Marathon Man.

Vooraan de rij staat Fluitsma. Hij schudt handjes, uitgesproken hartelijk allemaal. Een man is net klaar met schudden. Laat ik maar meteen polsen wat in hemelsnaam zo bijzonder is aan Fluitsma, die toch met een boor was gewapend.

Kees Kreike: "Vroeger had ik een beul. Dan maakt het je geen reet meer uit: al loop ik op mijn twintigste met een kunst­gebit."

Toen kwam hij bij Fluitsma. "Hij voelt je aan. Geeft je vertrouwen. Zó fijn."

Kreike woont al jaren in Mijdrecht, maar Fluitsma heeft hij nooit verlaten. "Onlangs zijn mijn vullingen vervangen. Zonder verdoving. Zoveel vertrouwen geeft die man. Ik ging lachend naar huis - zo'n zenuwlijder als ik!"

Ronald Boekhout bevestigt dat. "Mijn vorige had in mijn tong geboord. Toen kwam ik bij Sytse. Dat gaat zo: vertel eens? Kopje koffie? Zal ik eens kijken? Zal ik verdoven? Een gouden tandarts."

En zo gaat dat de godganse receptie door, alleen onderbroken door samenzang van Fluitsma en intimi.

Het stelletje ouwe hippies zingt: 'Teach your children well/ to brush like hell.' Daarna zingen zijn gasten 'Sytse bedankt, Sytse, Sytse, Sytse bedankt.'

Marathon Man, de musical.

Fluitsma begon in 1979 en zit sinds 1999 in de Blasiusstraat. Asielzoekers, illegalen, krakers en Jellinekpatiënten behandelde hij gratis. Na zijn pensioen gaat hij nog vaker naar Malawi om kinderen te leren tandenpoetsen.

Een menslievende tandarts, het lijkt een contradictio in terminis.

Ik steel het enigma eventjes tussen al dat handenschudden door. Wat is zijn geheim?

"Je vak uitoefenen met geven en nemen, niet alleen nemen. Het zijn niet alleen een paar rotte tanden, er zit een heel mens achter."

Waar was deze man in de tand­artsbus, vroeger op het schoolplein?

Tips? Mail naar schuim@parool.nl