Feestje van de dag: zelfs de kapstok is kunst op de KunstRAI

Het is weer tijd voor de KunstRAI, de jaarlijkse Huishoudbeurs voor mensen die hebben doorgeleerd.

Ik moet zijn bij de stand van WOW Amsterdam. Dat WOW staat vast ergens voor, ik moet alleen nog even uitvinden wat. Ik vraag het zo gewoon aan galerie­houder Rob Malasch.

Er zijn maar weinig mensen in deze stad waar ik zo snel een goed humeur van krijg als van Rob Malasch. Frans Stuy ook, Frits Huffnagel, Beertje van Beers. Morgen weet ik er nog twee.

Ik ben op weg naar de hoofd­ingang van de RAI, als een jonge vrouw in een golfkarretje stopt. "Gaat u naar de KunstRAI?"

Zo zie ik er blijkbaar uit. Door­geleerd.

Ik mag instappen, want ingang E is een flink stuk om de hoek, veel verder dan hoofdingang K. Ik dank haar voor de service en pols of ze op de terugweg ook aflevert op de Javastraat. Twee vrouwen achterin: "En daarna in Tilburg?"

In een bijzonder goed humeur meld ik me bij de balie. Op de uitnodiging stond tenslotte een zorgeloos 'Het volstaat om bij de ingang de uitnodiging op de telefoon te laten zien.'

Een diepe zucht achter de balie. "O ja, WOW..."

Jawel, ze heeft dit deze middag vaker meegemaakt.

Ook daarom hou ik van Rob Malasch. Altijd chaos.

Ik moet me melden bij een informatiebalie even verderop. Ook daar doen ze dit niet voor het eerst. Alleen: "Rob, ehm, meneer Malasch is er niet. Hij is ziek."

Ziek?

"U moet er toch naartoe gaan, hoor! Collega's hebben zijn expertise overgenomen."

Toch een kleine klap dit.

Ik loop door de KunstRAI. Er hangt hier heel veel kunst. WOW is wel de grootste stand en de enige met een knabbeltje.

Het is alleen wat warm met een overjas. Ik zie stoelen, maar dat is een kunstwerk. Ik zie een kledingrek, maar dat is een kunstwerk.

Opeens staat Eugene Sandberg, zeer scherp en nog enthousiaster, voor mijn neus. Hij vraagt of hij mijn jas zal aannemen.

Die hangt even later in het kledingrek/kunstwerk van Eduardo Leòn. Ik vraag nog of dat zomaar kan. Sandberg verzekert van wel. "Ik dacht, die meneer zit met zijn jas, dus ik vroeg het even. Het mocht."

Dat duo moet op de foto. Nooit eerder was mijn kleding art.

Minder goed nieuws: Sandra ­Chedi, muze van Malasch, vertelt dat Malasch toch iets meer heeft dan een griepje, maar als ze hem even later belt, heeft hij alweer een tip voor een diner met Philip Glass begin mei.

Het stelt ons allemaal gerust.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl