Feestje van de dag: wijn mag pas over tien minuten

Mijn vrienden met de lange lens staan al voor de deur van Scheltema. Straks komt de halve stal van Joop van den Ende. Ze staan er een half uurtje, nog niemand gezien. Het waait als een malle.

Wonderlijk vak: per se die foto willen van André van Duin die komt aanwandelen. Je kunt ook even wachten tot ze zo binnen zijn, gezellig met een wijntje erbij. En dan neem je er bijvoorbeeld zelf ook alvast een.

Maar de jongeman achter de dranktafel is onverbiddelijk. "Wijn mag pas over tien minuten."

Met een glaasje water ga ik naar een statafel. Daarop staat een glaasje rauwkost en een schaal nootjes, olijven en nacho's, plus dip. Ik durf er meteen niks meer van te pakken.

Het stroomt snel mudvol. Terwijl dit toch niet de biografie van een Van Duin is, maar een boek dat Maarten van Nispen schreef over zijn vader. Van Nispen is al sinds jaar en dag woordvoerder van Joop van den Ende, dat scheelt wel.

Van Nispen komt een handje geven. "Mijn vrouw heeft jaren geleden jouw hand gelezen, en daar heb jij toen twee mooie pagina's over geschreven."

Ik herinner het me nu, met tekening van uitgelijnde vingers en al. Ik heb al met al toch een hoop gekkigheid in deze krant beschreven.

'Adellijk wild' is de familie­geschiedenis van Antoon Jan Marie 'Buurt' van Nispen tot Pannerden (1914-1972). Het eerste dagboek dat Van Nispen las, had zijn vader geschreven terwijl de nazi's hem gevangenhielden in het Oranje­hotel. Hij schreef het op velletjes wc-papier, met strootjes gedoopt in koffie.

Hij was secretaris-generaal van negen premiers en kwam op de koffie bij de Oranjes thuis.

Zo'n leven.

Het valt interviewer Ronald Ockhuysen ook op hoe druk het is. "Normaal staan bij een debuterend auteur tien geïnteresseerden, familie en vrienden, en bij een grote naam zestig."

Nu heeft Van Nispen wel een uitzonderlijk grote familie, alleen al vijf broers en een zus. Die hebben het boek overigens tijdens het schrijfproces niet mogen lezen, ook al komen ze erin voor.

"Dan was het boek er nooit ge­komen."

Pas in december kregen ze de hele tekst te zien. Een scherpe broer heeft zo nog een slordigheid voorkomen. Vader reed geen Austin ­Mini, maar een Austin Glider.

Er zijn twee eerste exemplaren. Eentje voor Joop en Janine, de andere voor zijn vijf broers en zus. "Jullie mogen delen. Net als vroeger met De Kameleon." Tijdens de naborrel tref ik een uiterst tevreden Scheltemabaas Harold Zwaal. "Joop zei: 'Deze ruimte is eigenlijk te klein.' 'Dat is niet te klein,' zei ik. 'Dat is: vol'."

Meesterverkoper.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl