Feestje van de dag: Verwarring met Kamagurka en Willem de Haan

 Ik wandel de Schaafstraat in Noord binnen, ik moet zijn op nummer 21 bij ‘Patty Morgan’, ofwel Airport Noord.

Aan de overkant staan borrelende mensen, bij een barretje met ‘Patty Morgan’. Maar ik moet toch echt op nummer 21 zijn.

Verwarring nummer 1.

Bij nummer 21 staat Departures boven de ingang. Aan de gevel hangt een parachute met pvc-­buisjes, elektradraden en een stopwatch. Dat moet die huisgemaakte vliegtuigbom zijn waarover ik in de uitnodiging las.

Ik stap Departures binnen.

Een kantoor zonder vloerbedekking, zoals er veel van zijn in Noord. Een bagageband naar een gat in de muur, vliegtuiggeluiden, een trap omhoog – geen toegang.

Ik snap er nu al he-le-maal niets meer van, maar dat lijkt me ook de bedoeling van een expo door Kamagurka en Willem de Haan.

Ik ga buiten bij het barretje mijn eerste verbazing opschrijven. Opeens, een jongeman met een Maaskantjekapsel: “Hallo, ik ben Willem de Haan. Ik zie u schrijven, heeft u vragen? Dat kan ik me voorstellen.”

Zeker, maar later graag, ik schrijf liever eerst mijn complete verwarring op.

“Veel plezier met de verwarring.”

O, toch nog even, voor mijn overzicht. Hoe laat zijn de openingspraatjes?

De Haan: “Nou, om dit zo veel mogelijk als een vliegveld te laten functioneren, zijn er geen praatjes. We willen graag ver wegblijven van een klassieke opening.”

Dit gebouw in de Schaafstraat is een vliegveld, ik snap het. We nemen voorlopig afscheid.

Ik laat Departures opnieuw over me heenkomen. Vier rijen plastic zitjes, onder een bloembak ligt nog een bom, en verderop nog een. Op de bagageband ligt een koffer, geplet door een steen. Die steen is keurig vastgegespt aan de koffer – hij moest duidelijk mee op reis.

Een weekendtas is opengeritst. Erin ligt een classic Kamagurka. Gammele tekening van een vliegtuig: ‘This is your captain speaking. U raadt nooit wie ze zopas ontslagen hebben.’

Er is ook een balie, NoordAir. Daar zit een jongeman patience te spelen.

Laat ik nu maar meedoen ook, en vraag of ik kan inchecken. Jongeman: “Dat kan, zeker. Maar het is in principe niet zo dat ik een performance doe. Ik zit hier te patiencen.”

Door de boxen: “Ding dong. Mijn mama is uniek/opblaasbaar en van plastiek/mijn papa is piloot/en morgen misschien dood.”

Naar het zonnetje buiten maar weer. Daar staat een man voor me: “Taxi? Heel snel. Tien euro.”

Hijgerig, opdringerig. Alsnog een performance, en een uitstekende. Ik geloof dat ik de hele expo heb doorlopen.

Geen vragen meer aan De Haan, het is uitstekend zo.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl