Feestje van de dag: minstens tien wilde moeders bij elkaar

Uitgeverij Meulenhoff stuurt een uitnodiging: 'Minstens tien en toch zeker tientallen wilde moeders bij elkaar! Dat moet een vrolijke Schuim-editie opleveren.'

Ze weten het wel te brengen.

Je moet wel tussen de regeltjes ­lezen. Het gaat om een avond in
De Balie, daar ga je al. Schrijvende moeders haken in op het thema van de Boekenweek: De moeder, de vrouw. Want wat nou de moeder? Moeders in de literatuur worden voornamelijk beschreven door hun (mannelijke) zonen. Daarom deze avond. Met echte moeders, echte vrouwen.

Annemarie de Gee en Eva Kelder maakten de bundel Ik, Moeder met schrijvende moeders over het moederschap. Ze praten en lezen vanavond in De Balie.

Ik ken wildere moeders.

De grote zaal is niet heel erg vol. Mannen zijn stevig in de minderheid.

Ik noteer:

De Gee, over haar nieuwe leven: "Tijdens de bevalling dacht ik: dit is mooi, dit is een oerkracht, maar ik dacht ook: ik zal nooit meer schrijven."

Kelder, over het nieuwe soort gesprekken: "Ik ben als moeder uit de kast gekomen. Terwijl je middeleeuws wordt gevierendeeld. Dat komt minder ter sprake."

De Gee: "Moederschap is iets wat je heel graag goed wil doen."

Presentator Merlijn Geurts oppert dat het boek soms best somber is om te lezen. De Gee: "Dat is het moederschap ook! Dat is elk thema dat ertoe doet." En Kelder: "De kritiek op het CPNB-thema is dat ze teruggaan naar de jaren vijftig, de spruitjesmoeder. Maar het thema gaat terug naar de victoriaanse tijd, toen de vrouw als een hond werd gedomesticeerd."

Over die spruitjesmoeder twijfel ik, het gaat wat snel allemaal, maar die gedomesticeerde hond weet ik zeker.

Ook gaat het over inspiratie, tussen alle rust, regelmaat en chaos door. Bij Roos Schlikker gaat een luikje gewoon open onder de douche, of midden in de nacht. "Ik heb een rare bedrading."

De Gee: "Heb je niet 'Het Niks' ­nodig? Ik word als schrijver toch liever gezien als rockster, en een kind past niet in dat imago."

Conclusie: als een man schrijft over zijn gevoelsleven of erectieproblemen, is dat existentiële literatuur. Schrijft een vrouw daarover, zijn het wissewasjes. Ik vat het scherp samen.

Yasmine Allas: "Ik zou graag een groezelige, witte man zijn. Dan werd ik door een vrouw op mijn wenken bediend en kon ik uren per dag literatuur schrijven."

Na afloop blijven ze lang bij het podium hangen om na te praten, de gang naar de bar gaat moeizaam en met horten en stoten. Daar ­kunnen vrouwen echt wel al een ­inhaalslag maken.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl