Feestje van de dag: kermisman Frans Stuy terecht gelauwerd

Kermiskoning Koning Frans Stuy krijgt straks een erepenning van de stad. Hij weet nog van niets. Dat wordt janken.

In de Espressofabriek komt een heel gezelschap bij elkaar, zogenaamd om de kermis van het Westerpark officieel te openen.

Stuy kijkt verbaasd om zich heen. "Ik zie allemaal mensen die ik al jaren niet heb gezien."

"We hoorden dat je gaat trouwen," zegt oude kameraad Mohamed El Johari.

Nog meer bekenden komen binnen. Stuy, ook niet gek: "Er is iets raars aan de hand."
We verplaatsen naar een podiumwagen. Daar staat nu nog een piraat met kinderen.

"Het is een heel hoge onderscheiding," fluistert Daniëlle, Stuy's vrouw. "Ik heb het net gehoord."

Zij gaat ook uit van janken.

Daar komt Stuy zelf weer langs geijsbeerd. "Er klopt hier iets niet, dat voel ik."

Ik zeg dat hij misschien wel een nieuwe zonnebank krijgt, en weg is hij weer.

Uiteindelijk wordt hij dan naar het podium gevraagd. Applaus van zijn vrienden. En daar komt locoburgemeester Marjolein Moorman, ambtsketting om de hals.

Dan weet je het wel.

Met een half oog naar Stuy: "Je gaat niet nu al beginnen, hè. Ik zei, als hij niet gaat huilen, dan ga ik meteen weer weg."

Meer mensen kennen Frans Stuy.

Al 25 jaar helpt Stuy Marokkaanse jongeren die dreigen te ontsporen. Onruststokers op zijn kermissen geeft hij een baantje als beveiliger. Naar hen wordt tenminste geluisterd.

De rust op de kermis keert terug en de jongens leren verantwoordelijkheid en een vak. Win-win.

Moorman: "Zo simpel kan het zijn en zeker in de wereld van Frans."

Ze leest een kop voor uit Het Parool in 2008: 'Kermisman niet gelauwerd'.

Dat zat zo: de consul van Marokko vroeg aan wethouder Asscher of Stuy niet langzamerhand een speld verdiende. Asscher vond dat zeker een goed idee en regelde een bijeenkomst.

Consult aanwezig, Asscher aanwezig. Alleen: geen speld. De consul dacht dat Asscher dat wel zou regelen. Hij snapte ook niet dat een wethouder zo'n onderscheiding niet nog snel even uit een la kon pakken.

Stuy liep op tegen de bureaucratie, niet voor het eerst in zijn leven.

Moorman: "Jij verdient de titel Straatburgemeester van Amsterdam. Al vinden sommigen je een ongeleid projectiel, en af en toe ben je een boefje. Dat is ook allemaal waar."

Ditmaal is de aanvraag van een speld wel fatsoenlijk geregeld. Moorman: "Ik hoop nu op een kop in Het Parool, 'Kermisman volkomen terecht gelauwerd'."

Afsluitend: "Beste Frans, het is me een groot genoegen je de Andreaspenning te mogen uitreiken."

En hup, daar komen ze.