Feestje van de dag: gekkigheid bij Art, no-art & anti-art

Ik krijg weer een vrolijkmakende uitnodiging voor een boek over kunst en anti-kunst. Voorbeeld: in Amsterdam in 1978 werden bezoekers tijdens een performance onder dwang uitgekleed en opgesloten in een kooi die onder stroom stond.

'Geen reden voor ongerustheid, u bent van harte welkom.'

Ik stap art space Locus Solus binnen, toevallig met vier grijzende liefhebbers van de kunsten.

"Dit begint meteen goed," zegt een man. Hij wijst naar de beroemde poster van het Groninger Museum waarop een mevrouw een kleine boodschap doet in de mond van een meneer.

Het viertal gaat er eens goed voor staan. Een oma neemt een foto met haar mobiel, inzoomend.

Dit begint inderdaad meteen goed.

Ik maak een rondje.

Er hangt een hoop schitterende gekkigheid. Een pistool van huid, de naaktkalender van Tinkebell, een kapot canvas, de pindakaasvloer van Wim T. Schippers natuurlijk. Kijk aan, lichaamsdelen in weckpotjes.

Ik heb langzaam wel een wijntje verdiend.

Een bijzonder enthousiaste galeriehouder Harry Ruhé vertelt over het boek dat hij samenstelde over enkele decennia met radicale performances. "Maar je moet het wel gewoon mee op vakantie kunnen nemen."

Er staan 428 plaatjes in het boek, allemaal van grensverleggende kunst, al is dat een afgekloven term, maar het dekt de lading. "De vormgever moest wel af en toe slikken."

Daarna vertelt hij over zijn dochter, Suzanna Louise. "Die heeft een app en daar leeft ze van. Ze doet niets. Ze vertelt alleen dat ze naar de winkel gaat of de sauna. Daar betalen mensen voor. Ik snap er ­helemaal niets van."

De tijden zijn veranderd.

Ruhé heeft nog een voorbeeld: in de jaren zeventig maakte fotograaf Jacqueline Livingston foto's van haar zesjarige zoontje die gezellig met zichzelf zat te spelen. Toen kon dat nog, nu heeft hij die collectie maar niet eens in zijn boek opgenomen.

"Mijn kinderen begrijpen niets van mijn wereld, ik begrijp niets van hun wereld."

Hij wil ook graag zijn vrouw voorstellen. "Veertig jaar geleden ontmoet. Ik zei: 'Ik beloof je niks, maar je zult je nooit vervelen.' Nou, kijk om je heen."

Zo is dat. Langspeelplaten in stukken geknipt en weer terug­geplakt. Kunst die zichzelf vernietigde, een sculptuur dat ontplofte. "Hartstikke interessant."

Of het kunstwerk dat op de vloer ligt, midden in de art space. Het is Painting to be stepped on, van Yoko Ono, een replica dan, maar wel gemaakt door de kunstenaar zelf.

Ik heb altijd al eens op Yoko Ono willen staan, dus daar sta ik even later. Niet springend, dat doe je op zo'n moment dan toch ook weer niet.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl