Feestje van de dag: cocktail voor cultuurbarbaar Hockney

Ik wacht op de tram naar het Conservatorium Hotel en, gestructureerd man die ik ben, scheur ik de blaadjes met de vorige Schuim uit mijn bloc­note. Alleen, als ik die blaadjes in de prullenbak wil gooien, word ik overvallen door een windvlaag. Stoep plus tramrails raken bezaaid met papiertjes.

Andere ov-gebruiker: "Je bestsellerroman!" Hij en zijn vriendin helpen wel met opruimen.

Een oude man en een blocnote. Er gaat werkelijk zowat geen dag voorbij of ik krijg daar een opmerking over. Vooral jongeren vinden het, laat ik het samenvatten, schattig.

Maar goed, het Conservatorium Hotel. Daar wordt een nieuwe cocktail gepresenteerd, de Hocktail. Hockney is hot, de expositie in het Van Gogh loopt zo goed dat de buurman dacht: laten we daar eens een mixje voor verzinnen.

In de hotelbar staat al een rij glazen klaar, maatje XXL garnalencocktail van vroeger. Er zit ijs in en een doorzichtig drankje. Ernaast staat een bak met een wit mengsel. Is dat zout?

"Nee," zegt iemand die dat weten kan. "Dat is champagneschuim."

Hij gaat met een minimixer door het roersel om het schuim hoog te houden. "Ik ben de fluffer. Maar schrijf dat maar niet op."

Daar is het net iets te grappig voor, vriend, maar ik zal geen
namen noemen.

Barmanager Sjoerd Muller vraagt wat ik wil drinken. "Water? Plat?"

Welja, doe eens gek.

Daarna zet hij alsnog twee borrelglaasjes voor mijn neus en begint een verhaal over vetwassing. Want vet en alcohol gaan natuurlijk niet samen. Daarom heeft een slimme jongen bedacht die alcohol en olie in een vacuümzak in de stoomoven te doen, daarna weer terug te vriezen en door een koffiefilter te halen.

Als ik het allemaal goed heb begrepen dan.

Muller: "Dit is wagyu vetgewassen mezcal."

Ik proef de twee glaasjes. Eentje vetgewassen, eentje niet. Ik vertel Muller dat het verschil inderdaad indrukwekkend is, want ik breng graag vreugde onder de mensen.

We gaan beginnen.

Muller: "Hockney is licht, en Van Gogh ook. Daarom is onze gin compleet kleurloos. En ook nog helder ijs. De gin is gewassen in zonnebloemolie om gelaagdheid te maken."

Ook praat hij over mondgevoel, lente-effect, micro herbs en viscositeit. Ondertussen legt hij bloemetjes in elk glas. En dan nog een schepje geflufte champagne.

We toosten.

Later vertelt Muller dat Hockney tien dagen in het Conservatorium Hotel verbleef. Toen hij aan de bar zat, wilde Muller niets liever dan hem adviseren.

Hockney bestelde een Heineken.

Weten we dat ook. Cultuurbarbaar, die man. Je moet helden ook niet ontmoeten, dat weet iedereen.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl