Feestje van de dag: boek van een diplomatenaanhangsel

Stel, je vrouw wordt ergens diplomaat. Jij gaat mee, hebt vervolgens helemaal niks te doen de hele dag, behal­ve af en toe voor lul staan op een receptie, en dat ga je dan maar opschrijven.

Wat een goed leven.

Serieus, ik heb hier regelmatig over gemijmerd, precies dit scenario. Ik moet wel zeggen, het waren de nadagen van mijn huwelijk.

Hans Vos leefde mijn droom.

Deze avond presenteert hij zijn boek daarover, Een Fantastische Tijd.

Ik ga uit van ironie.

In De Kring is de vrimibo al een tijdje bezig, heb ik duidelijk de indruk. Vos heeft zijn schilderijen aan de muur gehangen, want dat is hij behalve schrijven ook maar gaan doen, schilderen, toen zijn vrouw diplomaat werd in Parijs en hij meeging.

Voorheen was hij advocaat en had hij nog zowat banen, een eigen antiekwinkel, modewinkel, een column op de achterkant van NRC en, nog eervoller, verhalen in Playboy.

Zijn piece de résistance is anderhalf bij vier meter, een schatting. Het is een wittig doek met de gigantische zwarte letters Bla Bla Bla.

Ik vind het nu al een leuke man.

"Dames en heren," zegt Hendrik van de Roemer in de microfoon, je mag het ook schreeuwen noemen. "Dit is de aftrap van een vrolijke avond."

Hij moet eigenlijk alleen Max Pam introduceren, die dan Vos introduceert, maar zo werkt dat in De Kring niet. Geeft iemand de microfoon, en hij neemt hem.

Gelukkig maar. Alleen al het gedicht dat Van de Roemer voorleest: 'Ik ken het klappen van de zweep / Ik ken de regels van het spel / Ik ken zin van het bestaan / Maar als ik drink / dan gaat het wel.'

Dan Max Pam: "Normaal dragen titels van meesterwerken een minder opgewekte titel." Het boek had dan ook een andere werktitel: Parijs is een kutstad.

Pam was meteen enthousiast.

Hij vertelt hoe Vos van de een op de andere dag van een man van de ­wereld een aanhangsel van een diplomaat werd, onderdeel van het 'Ladies Program'. Dat is het bijprogramma van diplomaten-Plus1'en.

Na afloop spreek ik Nanette van Ditzhuyzen, de diplomaat. Ik vertel dat ik heb gedagdroomd over een vrouw als zij. Ze vertelt meteen hoe haar man zich werkelijk stierlijk verveelde, waarschijnlijk om me wat te temperen.

Dat lukt niet. Juist dat lamlendige, dat volkomen overbodig zijn, en daar dan over schrijven, lijkt me heerlijk.

Haar man ook: "De deal was wel: je mag schrijven wat je wilt, maar het boek mag pas uitkomen als we terug zijn."

Ze zijn net zes weken terug. Een nieuw buitenlands avontuur is niet gepland.

Ik betreur dat.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl