Er kwam geen einde aan de mediaparade van Ebru Umar

Haringhappen was het codewoord. Zodra haar landarrest zou uitdraaien op uitzichtloos lijden, was Willem Jan Bloem haar te hulp geschoten.

Zo hadden Ebru Umar en de koene EenVandaag-verslaggever het afgesproken, toen ze elkaar troffen in Turkije. Hij zou een bootje regelen voor de overtocht naar het veilige Griekenland. Ze hoefde het ­codewoord maar te kikken, vertelde ze terug in Nederland bij het eten van een welkomthuisharing.

Met dien verstande dat Umar niet aan huis ontving. Ze leeft vanuit een boodschappentas, zolang het thuis niet pluis is. Ze is ondergebracht op een geheime locatie. Achter een boekenkast, lachte ze om een grapje van Geenstijl.

Je kon gisteren radio of tv niet aanzetten of ze deed haar verhaal, terwijl ze toch koud terug was uit Turkije. In één lange mediaparade ging het van Giel! via Radio 1, EenVandaag en Geenstijl naar de tv-studio's van PowNed en Pauw. Nog knap dat ze haar vermoeidheid de baas bleef en opgewekt haar verhaal bleef doen.

Haar arrestatie was voor Umar het bewijs dat de hele multiculturele samenleving mislukt is. 'Nederturken' ­leven in een parallelle samenleving en staan eigenlijk ­nader tot het Turkije van Erdogan dan tot Nederland. Die hadden haar verklikt. "Dit raakt ons allemaal."

"Nou ja, je hebt er ook wel van genoten," zei Rutger Castricum over alle aandacht die ze kreeg. Jeroen Pauw sprak haar aan op de venijnige toon van haar columns. "Denk je niet dat die mensen gewoon een klerehekel aan je hebben?"

Nee, het kan iedereen overkomen. Ook als we in Turkije all-inclusive aan het zwembad zitten en iets lelijks zeggen over Erdogan. Er ging een siddering door de studio. All-inclusive? Nee, toch zeker? Haringhappen! Haringhappen! Haringhappen!