Eerst mmmmm, en dan pas klappen

Het is De avond van de stadsdichter. In De Kleine Komedie, dus dat is mooi. Mocht het bij rust onverhoopt 4-0 staan, zit ik zo op het Rembrandtplein.

Ik bestel een biertje. De uiterst attente barvrouw waarschuwt me dat ik geen drank de zaal in mag nemen. "U heeft nog twaalf minuten."

Ik dank haar vriendelijk, maar zeg dat ze zich geen zorgen hoeft te maken.

Het publiek is zo grijs als je zou verwachten. De zaal gaat open en het schuifelt naar binnen. Directeur Vivienne Ypma kijkt ook toe. "Ziet u dat er ook genoeg jongeren zijn?"

Achter aan de rij zie ik inderdaad wat dertigers en hier en daar een twintiger. Maar zei Ypma zojuist nou echt u tegen mij?

"Jazeker, off the record is het je, maar als journalist van de avond is het u."

Is allemaal genoteerd, mevrouw.

De avond van de stadsdichter begint. Dat gaat met weinig opsmuk, zoals dat hoort in de hogere kunsten.

K. Schippers draagt voor, zijn vaste pianist Marcel Worms speelt, en dat een tijdje om en om. Daarna gaat K. Schippers aan tafel zitten met mappen vol papier, en stelt Jellie Brouwer hem vragen.

Tot half februari is hij stadsdichter van zijn muze, Amsterdam. Zeven gedichten per jaar, dat was de vraag vooraf. Hij zit nu al op 25.

"Omdat het leuk is."

Hij wil graag zijn laatste gedicht voorlezen, en gaat daarbij staan. Het is het gedicht dat hij schreef voor Eberhard van der Laan en dat vorige week in deze krant stond.
Terwijl hij voordraagt, beweegt zijn linkerhand mee. Daar wil Brouwer na afloop meer van weten.

K. Schippers: "Je probeert je te dempen, maar misschien is het ook wel een aardig gezicht. Je regisseert jezelf."

K. Schippers mocht de avond zelf samenstellen en dus komen er een handvol collega-dichters voorbij. Na afloop van een gedicht of stuk proza begint het publiek niet te klappen, zo werkt dat in deze kringen niet. Poëziepubliek zucht eerst een gezamenlijke mmmmmmm.

Maar dan niet de hoge, oplopende mmmmm van een lekkere maaltijd bijvoorbeeld, nee, eerder de diep­tevreden mmmmm van herkenning, met een vleugje vertedering, die van boven een wieg.

Daarna klappen ze alsnog.

Als je daar eenmaal op gaat letten, krijgt zo'n avond een extra zetje.

Mooiste zinnen: "De dood is plat. Ik ben er een beetje op uitgekeken."

Ander hoogtepunt: een hese Mensje van Keulen, snotverkouden namelijk, die na een werkelijk hilarisch fragment uit haar laatste boek een lied begint te fluiten, ook hees.
K. Schippers, tegen de zaal: "Dat je dit hebt gehoord, herinner je je nog heel lang."

Dat zou best eens kunnen.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl