Een filmbal vol bruidsjurken en één hoerige tijgerlegging

Op de promenade naar Eye staat een meisje dubbel van het lachen. Tegen een meisje op de fiets naast haar: "Wat dacht jij dan dat de dresscode was?!"

Ze draagt een tijgerlegging en tijgerjas. Het kan ook panter zijn. De tijger: "Hoerig. Zo goedkoop mogelijk."

Dan heeft ze duidelijk enorm haar best gedaan. Alleen jammer dat de dresscode voor het Filmbal gewoon wit is.

De rest van de filmwereld, vooral die achter de schermen, heeft de uitnodiging wel goed gelezen. Het is vol in Eye en de kleur is overwegend wit, al is een enkeling dan weer juist volledig in zwart, eentje tot aan de lippenstift aan toe.

Een ander heeft, om het voor de zekerheid toch nog uit te leggen, een bordje op haar rug: 'Black is the new white'.

Hopelijk schrijft ze geen scenario's.

Buiten is het fotomomentje. Daar kun je poseren bij twee sneeuwbergen en een ijsbeer, ondergespoten met nepsneeuw, vastgelegd door een professionele fotograaf.

Altijd vrolijk, dus ik fotografeer ook een uitbundig viertal. "Kun je me die foto opsturen?" vraagt de fotograaf. Dat was sarcasme.

De nodige bruidjes zijn er ook natuurlijk, en één man in een trouwjurk. Hij heeft behoorlijk borsthaar. Dat hoort er dan ook wel bij.

Er is nog een tweede fotomomentje. In een zaal boven staat een groot bed met daarop een gitaar en een cassetterecorder. Boven het bed hangen twee A4'tjes met 'Bed Peace' en 'Hair Peace'.

John en Yoko, juist.

De rij hier is te overzien.

De mannelijke bruid moet deze avond wel veelvuldig op de foto, zie ik, en op de dansvloer zijn we inmiddels toe aan Superstition.

Ik zit dit op een trapje rustig op te schrijven als net dj Joost van Bellen voorbijloopt. "Het is erg soulful, ik wil iets gemener gaan draaien. Billy Idol met White Wedding. Maar begrijpen ze het? Ach, fuck it."

Hij maakt het gebaar dat daarbij hoort, en weg is hij weer. De filmjongens en -meisjes gaan dadelijk schrikken, en ik haast me naar buiten.

Op de rooktrap leunt Hans Dagelet tegen het raam. Fijne cricketsweater, mooi houten wandelstok. Is hij geblesseerd of is het een modeaccessoire?

"Beide."

Het schoot Dagelet in zijn lies tijdens tennis, hij noemt het zelf 'tannes'. Het doet heel erg zeer.

"Ik kan me niet meer zelf aankleden. Dat moet mijn vrouw doen. Dat is dan weer wel heel fijn. Ze doet ook mijn schoenen aan."

Het gesprek eindigt abrupt. De hulpbehoevende, vrij luid: "Esther! Ik heb dorst!"

Twee keer. Geen reactie.

Zijn vrouw luistert toch duidelijk minder goed dan Dagelet het voorstelt.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl