'Dolly Bellefleur en ik hebben een verleden'

Op de stoel voor het Lloyd kom ik al meteen Connie Palmen tegen. Wij zijn op driezoenenbasis, Limbo's onder elkaar, dat blijft toch een dingetje.

Ik had haar al verwacht, ze is één van de 100 Face Stories, portretten in tekst en beeld van honderd bekenden en minder bekenden, want Behind every face lies a story to be told - dat is het idee achter de populaire Facebookpagina en nu dus ook een boek.

Palmen: "Sta jij er niet in?"

Ik vertel van niet en we beamen hoe onbegrijpelijk dat is. Allemaal gebbetjes/schele kwatsj.

In de hal meld ik me keurig bij de ontvangstbalie. "Staat u in het boek?" vraagt een jongedame naast een doos met geplastificeerde exemplaren.

Dat niet, nee.

"Dan mag u gewoon doorlopen."

Zeg, ze moeten het ook weer niet gaan inwrijven.

De verbouwde bar van het Lloyd staat al stampvol faces. Dolly Bellefleur loopt rond met enkele A4'tjes, ze gaat zo presenteren.

"Hé Hans! Hier is je Grietje!"

Dolly en ik hebben een verleden. Ze interviewde me ooit voor AT5 toen ik een roman had geschreven over een veertiger met een midlifecrisis en een voorliefde voor borsten - ja, waar je het vandaan haalt, weet je toch nooit.

Het interview werd al snel een openbare flirt, dat deed Dolly goed. Alleen, laten we eerlijk zijn, ze moet het toch vooral van haar benen hebben, maar later hebben we toch afgesproken dat als ik ooit aan mijn nieuwsgierigheid naar de andere kant toegeef, zij mijn eersteling is.

Ik sluit alleen niet uit dat ik die belofte aan meerdere heren heb gedaan, zo tegen sluitingstijd door de jaren heen.

Dolly gaat voorlezen, maar eerst vertelt ze dat ze eigenlijk een leesbril nodig heeft, dus haar print heeft een giga lettergrootte.

Ik ken het probleem, mop.

We zijn in het Lloyd, hoor ik, omdat veel van de gesprekken en fotosessies hier plaatsvonden. Daarna is het podium voor fotograaf Julie Blik en schrijver Ariëlla Kornmehl. Ze vertellen hoe het allemaal zo gekomen is.

Het oorspronkelijke idee was dat elke geportretteerde zelf het stokje doorgaf. Soms was het spannend en doodeng, maar uiteindelijk intiem. De gesprekken hadden zowat altijd één terugkerend thema: ­familie, ouders, jeugd.

Zijn er nog mensen die bedankt moeten worden? Zeker, hun kinderen. Dolly: "O ja, kom er allemaal bij. We gaan de familie Von Trapp spelen."

En ook nog ene Piet. En Hans. Dat is de uitgever. Hij staat achterin de zaal bij een tafel met boeken voor de verkoop.

"Hoi Hans!" zegt Dolly. "Ik ben Grietje."

Nou zeg. Dat zegt ze dus tegen all the guys.