Discuswerpers is een leuke puzzel met 3D-geprinte sporters

Wat gebeurt er als je een computer kunstwerken laat inpakken? Coralie Vogelaar verzamelde 3D-scans van klassieke sculpturen en voerde ze aan een algoritme dat wordt gebruikt in de transportsector. Dat algoritme berekent hoe ‘onregelmatig gevormde objecten’ zo handig mogelijk binnen een bepaalde ruimte (een container) geplaatst kunnen worden. Vogelaar liet de ‘oplossingen’ vervolgens onder meer 3D-scannen, cnc-frezen en vertaalde ze naar gechoreografeerde beweging.

Zo vroeg Vogelaar het algoritme om dertig kleine kopietjes van de beroemde Discuswerper zo efficiënt mogelijk te verpakken in een rechthoekig blok, formaatje sneakerdoos. De 3D-geprinte sporters zitten recht, gekanteld, omgedraaid in elkaar gehaakt. Ernaast ligt een zwarte balk, alsof het clustertje discuswerpers zo uit een lange doos is geschoven.

De computer ziet de gespannen spieren van de gestrekte arm niet. Die heeft weinig boodschap aan hoe het gewicht van de discuswerper op het rechterbeen rust en het linkerbeen vrij is. En heeft geen oog voor de suggestie van samengebalde energie die op het punt staat vrij te komen wanneer de discus wordt geworpen. De computer ziet in de Discuswerper slechts uitsteeksels en holtes. En dan vooral de relaties tussen die vormen; de holtes die gevuld kunnen worden met de uitsteeksels.

Het geeft over het algemeen enorm veel voldoening om te zien dat dingen in elkaar passen. Dat gevoel wanneer je alle puzzelstukjes aan elkaar hebt gelegd, wanneer je met al je Legoblokjes een stabiele toren hebt gebouwd. Dus je kunt je voorstellen hoe het moet zijn geweest voor Vogelaar om alle Discuswerpers in elkaar te haken en vast te maken met tie-wraps.

Stopmotionfilmpje

En hoewel alles past, mist er iets. Wat is het plaatje van de puzzel? Wat leveren de door de computer gegenereerde inpakvoorstellen op? De optimale organisatie van dertig Discuswerpers in een balk zorgt kennelijk niet voor de mooiste compositie. Het oogt rommelig.

Het oog wordt weer gestreeld als Vogelaar de mens terugbrengt. In samenwerking met Marjolein Vogels heeft ze de inpakoplossingen omgezet in beweging, en vier dansers zorgden tijdens de opening van de tentoonstelling voor ritme en harmonie door de manier waarop ze van de ene naar de andere pose bewogen. Dát heeft Vogelaar vervolgens weer gescand en omgezet in een fascinerend stopmotionfilmpje.

De computer laat ons zien hoe klassieke poses in elkaar passen. De holtes en de uitsteeksels. Maar het zijn de dansers die daar de schoonheid van laten ervaren.