Die jongens van Jajem zijn levensgevaarlijk

Eigenlijk durf ik helemaal niet naar binnen. Die jongens van Jajem zijn levensgevaarlijk, ik ken ze.

Een dik jaar geleden schuimde ik de Jajem Tour, een tournee langs kroegen om hun Amsterdamse jenever ook aan de twintiger en dertiger te brengen. Het was een vrijdagavond, mijn stukje hoefde pas maandag in Het Parool, dus vooruit.

Ze stuiteren, ze dragen knotjes en nog een heleboel andere goede redenen om er in een grote boog omheen te lopen, maar wat een onweerstaanbaar leuke gasten.

Al moet ik erbij zeggen dat ik die avond voor het eerst sinds mijn
studententijd kopstootjes dronk.

Sindsdien kom ik ze regelmatig tegen. Geen überhipperdehip feest of ze zijn er. Ze hebben zelfs café Cox overgenomen en omgedoopt tot de Kopstootbar. En nu hebben ze een House of Cards-avond.

Samen op een groot scherm kijken naar de eerste aflevering van seizoen vijf. Onder het horecamotto: elke extra aanleiding om samen te drinken, is er één.

Op de stoep voor de deur staat een pingpongtafel. Nee, serieus. Ze hadden ook een extra terrastafel kunnen plaatsen, maar nee. Een pingpongtafel. Balletjes zijn binnen bij de bar te krijgen.

Kijk, daarom word ik nu zo blij van die jongens.

Binnen is het versierd met ballonnen in rood, wit en blauw en er hangt een Amerikaanse vlag. Maarten de Vries: "Die halen we na vanavond meteen weer naar beneden."

Aan een lange tafel spelen jongelui bierpong. Dat is een spel met een hoop regels, maar het gaat erom een pingpongballetje in een glas te gooien, meestal bier. "Hou
jij de stand bij?" vraagt een meisje, zodra ik opkijk van mijn blocnote.

Het is bijna tien uur. Het gaat beginnen. De bierpongtafel wordt opgeruimd, waarschijnlijk om ruimte te maken voor een moshpit vlak voor het diascherm - in deze melige kringen moet je overal rekening mee houden.

Ondertussen is House of Cards al minstens een uur op scherm te zien, alleen zonder geluid. De serie is eerder deze dag losgelaten op Netflix, het gezamenlijke tijdstip van 22.00 uur is arbitrair en ook bedoeld om de keuken nog wat klandizie te bezorgen.

Maar eerst wordt gezongen voor Sunny Bakhtiar, de jarige mede-eigenaar. Er is taart, er is een aanloop, er wordt geblazen en gezongen. Het is een prachtig voorprogramma.

We gaan van start. Openingsscène: in het Amerikaanse Congres is weer een hoop rumoer, maar Frank Underwood bluft zich er opnieuw doorheen.

Frank Underwood: "I will not yield. I WILL NOT YIELD!"

Zowaar enkele tafeltjes: "Yeah!!"

Voor een kroeg als de Kopstootbar wil ik meteen weer die kansloze geschiedenisstudent zijn.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl