De worsteling van provincialen in Amsterdam

Hans van der Beek doet elke dag verslag van feesten, presentaties en andere belangrijke bijeenkomsten in Amsterdam. Vandaag: de première van Spetterende Letteren.

Ik krijg een uitnodiging voor de première van Spetterende Letteren. De afdeling pr heeft nog, lees ik, even gegoogeld of ik zelf soms Drentse roots heb, maar die konden ze niet vinden. ‘Helaas’.

Toch is Spetterende Letteren voor mij uitermate geschikt, laat ik me vertellen. Het gaat over provincialen in Amsterdam. Chris Bernhart worstelt daar nog altijd mee. Voelt hij zich nu thuis in het Westen/Amsterdam, of is hij toch echt van de provincie? Bernhart is zestiger.

Best lang.

Overigens wordt zestiger in de mail geschreven als ’60-tiger’. Ook daar heb ik geen oordeel over. Bovendien: als iemand daadwerkelijk de moeite neemt om bij Google in te tikken ‘Hans van der Beek + Drenthe’, kan ik op mijn beurt best op een maandagavond naar het Torpedo Theater fietsen.

Daar zingt Bernhart, met inderdaad lekker authentieke Drentse tongval, nostalgisch over ’t IJ. ­Begeleid door piano en gitaar, zijn eigen contrabas, drums die gedempt moeten worden van de ­buren, een tuba en een omgedraaide kookpan.

Zo neemt Bernhart ons mee op een roadtrip, die begint bij het ­Boekenbal waar deze band net heeft opgetreden, wel leuk, maar: “Alleen glamour en glitter, alles voor de camera, gezien en gezien worden, zo verheffend was dat niet.”

Maar tijdens het Bal, op de herentoiletten, hoort Bernhart iets over een geheime bijeenkomst in Gasselterboerveen.

“Even geen pers, even geen glamour, gewoon onder elkaar – en mondje dicht.”

Dat is het begin van deze theatervoorstelling, allemaal fictief. In een zijspan vanuit café ’t Sluisje rijdt Bernhart naar Gasselterboerveen, en onderweg komt hij andere provincialen tegen.

Zo schenkt Tommy Wieringa hem benzine bij, op film. Met die bronzen stem: “Reizen is een ingewikkelde manier om thuis te komen.”

Ook zingt Bernhart liedjes over hoe hij naar de stad kijkt: “Amsterdam is een mooie vrouw/ze geeft geen flikker/geen flikker om jou.”

Uit zijn vroegere oeuvre, hoop ik dan, als medeprovinciaal.

Hij heeft trouwens wel een uitstekend witte kraag op zijn overhemd, pontificaal opspringend, en ook een glimmend reveil op zijn zwarte artiestenjasje, en een sikje dat je ook maar moet durven, als provinciaal al helemaal.

Wat blijkt: hij is dan wel opgegroeid in de buurt van Emmen, maar geboren in Rotterdam. Dat zie je dus meteen, als je daar oog voor hebt.

De roadtrip voert helemaal naar Drenthe, met de nodige gastoptredens, zoals van Jan Donker, Hans Dorrestijn, Paulien Cornelisse, Özcan Akyol en dus Wieringa.

Een indrukwekkend rijtje, nu nog publiek vinden onderweg. Bernhart, afsluitend: “Vond je het niks, mondje dicht. Vond je het leuk, zegt het voort.”

Mooie laatste woorden.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl