De Spin Awards: dat is klappen voor jezelf

Meteen bij binnenkomst heb ik al een goed humeur. Ik krijg een handje van een vrouw in een testbeeldjurk. En daar nog eentje. Zij heeft er een colbert bij. En nog een jongen, in een heel testbeeldpak.

Ze weten je wel welkom te heten.

Dit is de twintigste editie van de Spin Awards, ook wel de Oscars van de digitale wereld genoemd, al doen ze dat vooral zelf.

Nu zijn daar ook drie mannen in pak met Pacmanmotief. Pacman is bestuur, tekstbeeld is productie.

Die Pacman, laat ik me vertellen, is een knipoog naar het verleden, de eerste generatie spelletjes. Maar dat was toch pingpong? Een stipje en twee verticale streepjes, die je alleen naar boven en beneden kon bewegen? (Uren gespeeld, en wat een lol, digitale neanderthalers die we waren.)

Stephan Fellinger: "Je bedoelt Pong. Die pakken waren uitverkocht."

Er is in Escape een speciaal balkon voor pers. Hennie van Velzen: "Net als bij de Muppets. Dan kun je van boven 'boeoeoeh' roepen."

Ik laat me meenemen.

Onderweg pols ik bij mijn begeleidster of ik vanavond ook vrij los mag lopen. Dat is een grapje, maar ze antwoordt serieus: "In principe wel. Maar tijdens de ceremonie ­liever niet."

Ik neem plaats op een lederen bank, met uitzicht op het podium en de grote zaal. Hier zitten in het weekend dus de soapies, voetballers en Badrs. Naast me staat een bak met ijsklontjes en frisdrank. Geen Cristalchampagne en ook geen Grey Goosewodka. Hier blijf ik niet lang.

Bij de bar staat een enorme ballenbak, want ik begeef me inmiddels weer onder de mensen. Er liggen zebra's en flamingo's in, allebei opblaas. Voor de ultieme selfie, hoor ik.

Terug naar de bank toch maar, we gaan beginnen.

De drie bestuursleden beginnen te praten, maar ik kan het niet mooier maken: het geroezemoes in de zaal verstomt geen moment.

Dan zijn er vanavond ook nog eens meer awards dan ooit, in zeventien categorieën, en daar dan telkens een paar zilveren en één gouden in.

Dit gaat een tijdje duren.

Bestuur: "Genoeg gepraat! Hier is Marieke Elsinga!"

Ze stapt op het podium en is meteen de Moedigste Amsterdammer 2018. Ze verbreekt het record blijmoedig-blijven-praten-tegen-een-muur-van-rabarberrabarber.

In grote lijnen ziet de avond er zo uit. De digitalen kletsen gezellig bij en af en toe klappen ze voor zichzelf, als ze iets winnen.

Twee uur lang.

Elsinga, ergens halverwege: "Zou een volgende winnaar een biertje voor me willen meenemen?"

Niemand die het hoort natuurlijk, en daarom haal ik het, goed mens die ik ben.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl