De opening van The Commons: die was niet zo common

Die Ron Blaauw, zeg. Loopt een beetje te pleiten voor een stop op nieuwe restaurants in Amsterdam. Meneer de chef-kok vreest een tekort aan goed personeel, maar waar zo'n man dan weer geen rekening mee houdt: bij elk nieuw restaurant in deze stad hoef ik niet naar de Appie.

Buiten in de Wibautstraat lees ik het al. The Commons, drinks & food. De entree is tussen vuurblazers, altijd een goed begin.

Ik word opgevangen door twee meisjes in een jurk waar je op mijn leeftijd niet te lang naar moet kijken en bovendien hebben ze streepjes over hun gezicht. Of beter: golven.

Golfjes. Twee.

Net binnen en nu al in de war.

Tot nu toe is weinig Commons aan deze tent.

Ik stel me vriendelijk voor als Het Parool en word naar een tafeltje geleid. Daar ligt een kaartje met 'Ronald Ockhuysen' naast het bord. Nu weet ik wel, deze rubriek gaat vanaf nu van vijf naar zes afleveringen per week, maar daarmee zit ik nog niet op de stoel van de hoofd­redacteur.

Dus een ander meisje, wel met dezelfde jurk en golfjes, brengt me naar een bord met mijn eigen naamkaartje. Ah, daar komt de ­eerste cocktail.

Eén slok en het is meteen weer werk. Campari, gok ik, of Vermouth. Ik vraag het na en jawel: beiden.

Het kan trouwens ook een baan van een spinnenweb zijn, zie ik nu, want de meisjes met de golfjes blijven maar voorbijlopen. Ik zal dat straks toch moeten vragen. Je kunt ook dat mijn werk noemen.

Het restaurant stroomt vol. Ik zit tegenover twee jongemannen, de een met een legercap - vermoed ik - en de getatoeëerde armen van deze tijd, de ander met een jaloersmakend schitterende pornosnor.

Eén maandje winterstop en ik ben weer meteen helemaal thuis.

Ik maak meteen mijn volgende foto en vraag naar hun namen. De cap geeft me, handig, het naambordje naast zijn bord. Daarop staat Anna Nooshin/Danny Roumimper. Anna Nooshin, het blogfenomeen dat de toekomst van alle gedrukte media kansloos maakt? Is Anna soms zijn vriendin?

Roumimper: "Ik heb geluk gehad."

De mensen aan mijn tafel krijgen vegetarische voorgerechten in een weckpot. Het lege bordje naast me blijkt van Nooshin, ze moet helaas afhaken. Het bordje verderop van Ockhuysen blijft ook leeg. Die moet ook vast elders werken.

Ik krijg calamari en ook zijn er schalen met pizza en minihamburgers. En kijk, daar is Anna Nooshin alsnog. Dat kun je onder meer zien aan de vergulde A om haar hals.

Ik fotograaf haar met twee buurvrouwen. Deze avond gaat werkelijk van een leien dakje.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl