De Negen Straatjes zijn de Negen Straatjes niet meer

Het Wolfje. De Wolf. De Wolvenschuur. De Bar Zonder Naam. Of gewoon: Wolvenstraat 23. Hoe je de plek ook noemde, het is voorbij. De Negen Straatjes zijn de Negen Straatjes niet meer, vinden de eigenaren, en bovendien: na achttien jaar is het wel mooi ­geweest. Maar niet zonder gepast ­afscheid.

Ballonnen, slingers, cadeautjes. Voor een vaarwel is de stemming behoorlijk opgetogen. Maar als je let op de details, dan zie je het. We drinken onze gin-tonics uit plastic bekertjes, want wie zet de vaatwasser na vanavond nog aan?

En op de spiegels wordt in de loop van de avond de ene na de andere dank­betuiging, herinnering en hartenkreet opgeschreven. 'Daar gaat mijn jeugdhonk, moet ik toch eindelijk een keer volwassen worden.'

Als je met de vaste gasten en het personeel van weleer spreekt, dan wordt het snel genoeg duidelijk: dit is het einde van een tijdperk.
"Die trap daar," wijst voormalig werknemer Nienke van Ankeren, "die noemen wij de apenrots."

Er is gelachen, gehuild, gedronken en gedanst. "Als ik denk aan mijn jeugd denk ik eigenlijk nooit aan mijn schooltijd. Ik denk alleen maar aan de Wolvenstraat." ­Berucht waren de teamuitjes in de Ardennen. "Drie dagen lang totale gekte."

Geopend in 2000, in de hoogtij­dagen van het loungetijdperk, ­behoorde de Wolvenstraat tot het rijtje Supperclub, NOA en Club NL. De opvallende wc's, met die zwarte tegeltjes en Japans aandoende kiezels in de wasbak, zijn daar nog een stille getuige van.

"We wilden zo snel mogelijk open, dus we dachten: die naam komt later wel," vertelt Anna Mol, een van de eigenaren. Die naam kwam er nooit, maar het was ook niet nodig, want de tent zat meteen 'rammetjevol'. "Juist het ontbreken van een naam gaf de tent een smoel."

Kunstenaars, modeontwerpers en ander avant-gardistisch volk wisten de Wolvenstraat snel te ­vinden. En Martin Bril kwam er ook regelmatig, vertelt Mol.

Vraag je mensen hier naar wat ­deze plek zo bijzonder maakt, dan hoor je: het is een huiskamer. En: je komt hier 's middags voor de lunch, en loopt 's nachts na drieën pas de deur uit.

"Maar het opvallendste aan het Wolfje zijn de vrouwen," vertelt een oud-werknemer. "Vraag me niet hoe het kan, maar die zijn hier ­altijd bloedmooi."

Ondertussen blijft het volstromen met nieuwe gasten. De wolf huilt vanavond. Maar eerst is het nog even feest.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl