De maag van Jeffrey Dahmer moet jongeren lokken

Hans van der Beek doet elke dag verslag van feesten, presentaties en andere belangrijke bijeenkomsten in Amsterdam. Vandaag: Expo Dahmer’s dates.

Jongeren geven weinig meer om kunst, dus om hen te lokken heeft Galerie Fleur & Wouter iets nieuws bedacht. De expo Dahmer’s dates and other sex stories.

Seks en een serieverkrachter. Eens kijken of het stormloopt.

In De Pijp stap ik een oud schoolgebouw binnen. In de hal hangen ‘Missing’-posters van de slachtoffers van Dahmer. Deze ‘Milwaukee Cannibal’ vermoordde zeventien, veelal zwarte jongemannen, had seks met de lijken, at delen op en bewaarde hoofden en penissen.

Daar is vast een prikkelende kunstuiting van te maken, lijkt me zo, ook met maatschappijkritiek.

In de exporuimte, de oude gymzaal, hangen nog meer inkttekeningen en ander erotisch werk. Uit boxen ergens klinkt het geluid van een borrelende maag. Het geluid komt uit een grote, wormachtige installatie in het ­midden van de ruimte. Roze.

Het is de maag van Jeffrey Dahmer. Je kunt er ook in kruipen.

Bij de ingang staat ‘I must have drank too much’, wat me nu niet het grootste probleem in de maag van Dahmer lijkt.

Een kunstblogger kruipt net naar binnen. “Ja! Supersoepel!” zegt Gees Voorhees, maker van het kunstwerk.

Galeriehouder Wouter van Herwaarden vraagt zich af of straks bij de borrel veel mensen naar binnen willen kruipen en of er dan misschien wel een wachtrij ontstaat.

We gaan het meemaken.

Ik wandel langs de inkttekeningen en andere seksverhalen. Bij het keukenblok hangt een A4’tje met daarop een schets van de maag van Dahmer. Voorhees: “AT5 belde of we een artist impression van de maag wilden maken. Daarna ­hebben we niks meer gehoord.”

Hoogste tijd om zelf eens in die maag te kruipen. Dat gaat altijd minder soepel dan je hoopt.

Ik lig in een rode koker, met mijn rug op karton. Ik hoor geborrel en gerommel en hier en daar een boer en kijk aan, ook een scheet.

Alle begrip.

Na een paar minuten kruip ik weer naar buiten, nog minder ­soepel dan ik hoopte, maar een ­artistieke ervaring rijker.

Galeriehouder Fleur Feringa ­verklaart. “Seks en kannibalisme spreken jeugd sneller aan dan ­alleen het woord tentoonstelling. Voor ze er erg in hebben, komen ze oog in oog te staan met enorm ­geweldige kunst en dan kunnen ze niet meer terug.”

Je kunt het alleen maar hopen.

Een jonge moeder, kindje op de arm, loopt langs de maag. Misschien vindt die baby het nog het leukst van ons allemaal, even door dat geborrel kruipen?

Moeder Wendy de Kok: “Ja, maar als ze het niet leuk vindt, wil ze ook meteen naar huis.”

Puntje voor moeder.

Kunst, het blijft balanceren.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl