Jaaroverzicht
De beste, slechtste en gekste feestjes: een terugblik op Schuim
Het was een jaar van schitterende feestjes, gênante situaties en een heleboel gekkigheid. Een terugblik op een jaar Schuim.
Het beste
Voor de introductie van ijs in een emmertje huurde Magnum het hele Conservatorium Hotel af. Een feest 'in your finest pyjama', inclusief overnachting. Nu heb ik geen pyjama, de details zal ik u verder besparen, dus ik leende een badjas van het hotel. Hij paste me als een giletje.
Ook dineerde ik in de grote zaal van Tuschinski tijdens het Bio Film Diner, met stip het mooiste restaurant in Amsterdam ever, ooit.
Net zo genoot ik van Het Danspaleis in Het Zonnehuis, waar Corrie (81) de vloer opging, voor het eerst sinds het overlijden van haar man, acht jaar geleden. Opus One, van The Mills Brothers, en weg was ze.
Maar geen Schuim was zo indrukwekkend als de uitvaart van Jan Nagtegaal. Drie dagen lag hij, gewikkeld in doeken, opgebaard in zijn Recycle Lounge Gallery Club. Die avond werd hij feestend uitgeluid, met zes house-dj's. Zijn uitvaart in Schuim, Jan had het 'een wereldgrap' gevonden.
Het lekkerste
Tijdens de opening van Sushi/Samba at ik een spiesje ribeye-anticuchos, dat ik ter plekke ten huwelijk wilde vragen, maar vlak ook het patatje zoervleis van Par Hasard niet uit.
Het zesgangendiner tijdens de FavorFlav Food Top 100 werd gemaakt door verschillende top-chefs, al at ik één keer dit jaar nóg lekkerder.
Tijdens de Tunes Around The Worldlunch in restaurant Taiko verzorgde een Japanse 'cocktailmagiër' de drankjes, chef Schilo van Coevorden de hapjes.
Wat een baan.
Pijnlijk
Tijdens de Under Construction Dinner Party nam ik plaats naast Barbelijn Bertram. Eerste zin: "Ik dacht altijd dat jij morsig was, maar je bent helemaal niet morsig."
En haar tweede: "Nee, ik dacht altijd: die man is een Peter van Straatentekening in combinatie met Arthur van Amerongen." Allervriendelijkst verder.
Voor de Moët & Chandon Party Day was de achterzijde van het Amstel omgebouwd tot strand, inclusief eiland met zand en palmbomen. De dresscode was A Midsummer Night's Dream. Dat betekende blijkbaar: feestelijk zomers, mediterraan chic. Kwam ik daar binnen met een lauwerkrans en rubberen elfenoren.
Op het Boekenbal kwam een vrouw uit de lucht zakken, gekleed in leer. Ik schreef dat keurig op. Die vrouw bleek Maan te zijn. Ik had geen idee.
Enkele dagen later nam ik een foto van Tim Hofman en een jonge vrouw. Ik vroeg naar haar naam. Gegniffel.
"Charmaine," zei Hofman.
"Met ch?" vroeg ik aan Charmaine.
"Nee, ik heet Maan," zei Maan.
"Lul," zei Hofman.
Gekkigheid
Bij de eerste clubavond Vertoon in de Supperclub (dresscode 'je meest extravagante pak') zag ik een meisje, gekleed in een katoenen bloesje en een luier. Jawel, een luier. Een modestatement dat vooralsnog niet is aangeslagen.
Een trampoline in een lingeriezaak, ik heb het met eigen ogen gezien. In de nieuwe Triumph in de Kalverstraat stond deze 'bounce control test'. Vrouwen konden erop bouncen om te kijken of die bh de zaken inderdaad een beetje strak hield. De medewerker sprak over speciale vering en krachtig absorberen.
Sexyland, een houten keet bij de NDSM-werf, is een grote aanwinst voor de stad, zeker als het gaat om gekkigheid. Hier maakte ik de Bar Mitswa mee van kater Bertje, en ook vond ik mezelf er terug tijdens iPhone-kattenyoga: zittend op de grond tussen jongelui, met de neus swipend over de smartphone.
Mijn vrees kwam uit: ja, daar zijn beelden van.
Of de avond die Sexy Violence heette. Het publiek had de keuze: vechten of neuken. De darkroom bleef leeg, maar in de boksring kwam de stoom ervan af. Een soort Fightclub, maar dan met vijf punkbandjes.
Ook schitterend was de zwerver die zich tijdens de Daklozendag begon te beklagen. Over rolkoffers.
"No good place to sleep on the street anymore. Amsterdam is only for tourists!"
Het debat over de drukte in deze stad is van vele kanten aangevlogen, maar deze was nieuw voor me.
Het slechtste
Het klonk nog zo feestelijk: de Klik Award Night in Eye. Het bleek een zaaltje met een projectiescherm, waar zestien prijzen voor animatiefilms werden uitgedeeld. Alhoewel, winnaar na winnaar bleek afwezig te zijn. Eentje had wel een bedankfilmpje gestuurd. In het Koreaans. Ik was in een Monty Python-scène terechtgekomen en gaf vijf glaasjes voor sfeer.
De Dode Mus 2017 was het jubileumdiner van restaurant Aan de Poel. Het leek de pr-afdeling een goed idee deze feestjesrubriek uit te nodigen, alleen was het feest besloten en ik mocht alleen opdraven voor een malle nagespeelde persconferentie, als decor.
In Spui25 was de presentatie van het boek De Eeuw van Charlie Chaplin. Buiten hoog zomer, binnen niets te drinken, geen druppel, nergens. Na afloop heb ik daadwerkelijk wat gedronken uit het kraantje van het toilet. Met wat ORS-zoutoplossing kwam ik er weer bovenop.
Wekelijks een overzicht van de nieuwste hotspots, uitgaanstips, films en restaurants in je mailbox? Schrijf je dan nu in voor de Stadsgids-nieuwsbrief van Het Parool.
