Review
Daglicht speelt rond familiegeheimen en heeft te veel actie en karikaturen **
Subtiel is geen woord dat past bij de speelfilms van Diederik van Rooijen. Na de thriller Taped zaagt de regisseur weer van dik hout planken in zijn verfilming van Marion Pauws psychologische thriller Daglicht.
Wat zou de thrillerwereld zonder familiegeheimen moeten? In Daglicht is er weer eens veel op dat gebied dat het daglicht niet kan verdragen. Het wordt ontrafeld door advocate Iris (Angela Schijf), die een autistisch zoontje heeft. Dus ziet de jongen in één oogopslag dat er 37 frietjes op zijn bord liggen en lost hij de Rubiks kubus in een vloek en een zucht op. Ja, Van Rooijen kent zijn Rain man.
Daglicht komt op stoom als Iris ontdekt dat ze een broer heeft, die voor moord op zijn buurvrouw en haar dochtertje in een tbs-kliniek zit. Hij heet Ray, is ook autistisch en wordt zo over the topgespeeld door Fedja van Huêt, dat zijn personage een karikatuur is van een autist.
Omdat Iris snel ziet dat Ray onschuldig is, gaat ze op zoek naar de dader. Ze stuit daarbij op haar moeder (Monique van de Ven, nu eens geen gezellige tante) en op een steenrijke familie met een akelige patriarch (Derek de Lint) aan het hoofd. Enfin, als Iris een dwingend briefje negeert om met 'de zaak' te stoppen, wordt haar zoektocht een kwestie van leven en dood.
Diederik van Rooijen bewijst met Daglicht weer dat het regisseren van tv-drama iets anders is dan speelfilms tot een goed einde brengen. De regisseur van het succesvolle Penoza valt met de film in dezelfde valkuil als eerder met het in Argentinië spelende Taped.
In die thriller, over een Nederlands stel dat bij toeval getuige is van een moord, hield hij ook geen maat. Daglicht straalt dezelfde angst uit voor verveling bij de kijker.
De film zoekt het in tempo en actie, maar dat gaat ten koste van de personages, die op Iris na blijven steken in karikaturen. Dat is een probleem bij een thriller die psychologisch als bijvoeglijk naamwoord heeft.
