Coureur toont de liefde voor de wielersport

Welke vader gaat niet kijken als zijn zoon van zijn fiets is gevallen? Vader Mathieu. Zoon Felix ligt op het asfalt naast zijn racefiets, maar de vader blijft onaangedaan bovenaan een helling staan wachten. Knijpt wat in de remmen van zijn fiets.

Als Felix ook boven is, informeert Mathieu niet of het wel gaat met zijn zoon. “Allez. We zullen maar naar huis gaan, zeker?” zegt hij. De zoon, met een vermoeid gezicht: “Nu al?”

In het volgende shot is Felix een adolescent die op een hometrainer zit. Voice-over: “Koers, dat zit in je bloed. Dat wordt doorgegeven van vader op zoon. En als dat in je zit, dan mag je ertegen vechten zoveel je wilt, je kunt er niet aan ontkomen.”

Dan is Coureur, de film van de Belgische regisseur Kenneth Mercken waarin we het – op zijn eigen ervaringen gebaseerde – korte wielerleven van Felix Vereecke volgen, echt begonnen. Een film met een loodzwaar vader-zoonthema, die alle clichés van de strijd tussen beiden laat zien.

Vader Mathieu heeft het als wielrenner niet gered en projecteert zijn niet uitgekomen droom op zijn zoon. Felix moet zijn betere ik worden. Maar Felix zet zich af (blondeert zijn haar), trekt zijn eigen plan (kiest zelf een ploeg, terwijl vader al een ploeg voor hem heeft geregeld) en slaat de adviezen van vader in de wind.

Natuurlijk – zo zijn de wetten – wil de zoon toch graag aan zijn vader ­laten zien dat hij kan slagen. En is de vader op zijn beurt jaloers op het talent van zijn zoon. En in Italië, waar Felix zijn profdroom wil laten uitkomen, komt onherroepelijk ook nog eens doping om de hoek kijken. Een inkijkje in het wielermilieu dat, na ­alle verhalen over doping, niet echt verrast, maar ontluisterend blijft.

Coureur laat de liefde van Mercken voor de wielersport zien, met alle duistere kanten. Maar dit speelfilmdebuut is verhaaltechnisch te vlak en te voorspelbaar.