Call me by your name

Dat Call me by your name nu wordt uitgebracht, is niet alleen gunstig vanwege de Oscarbuzz die de film de afgelopen maanden opbouwde. De zomerse vijfde speelfilm van de Italiaanse regisseur Luca Guadagnino (Io sono l'amore; A bigger splash) is het perfecte tegenwicht tegen de koude winterdagen van januari.

Met zijn setting op het Italiaanse platteland in 1983 vangt de film perfect het tegelijk lome en rusteloze gevoel van een hete zomer, waarin de dagen eindeloos lijken te duren en toch te snel voorbij zullen zijn.

Het verhaal, gebaseerd op een roman van André Aciman en tot scenario bewerkt door de vermaarde regisseur James Ivory, draait om de romance tussen twee jongens: Elio en Oliver.

De 17-jarige Elio (Timothée Chalamet) is de zoon van academici. Elke zomer nodigen zij een promovendus uit in hun zomerhuis. Dit jaar is dat Oliver (Armie Hammer), het toonbeeld van Amerikaanse viriliteit.

Leeftijdsverschil
De irritatie over zijn arrogantie, die Elio aan de oppervlakte toont, is dun verhulde bewondering voor de vanzelfsprekende zelfverzekerdheid waarmee Oliver zich door de wereld beweegt.

Ja, er is dat leeftijdsverschil, extra kracht bijgezet door de casting van Hammer, die beduidend ouder is dan zijn personage. Maar daar zit het drama van de film niet; van machtsmisbruik is geen sprake. Als iemand al de touwtjes van deze relatie in handen heeft, is het Elio.

En toestemming vragen is zelden zo opwindend in beeld gebracht als in het moment dat de twee eindelijk toegeven aan de opgebouwde spanning en Oliver zijn jongere minnaar expliciet en verlustigd vraagt of hij hem mag kussen.

Als Call me by your name ergens om draait, is het juist om de langzame versmelting tussen de ogenschijnlijke tegenpolen Elio en Oliver. Ze lijken meer op elkaar dan je op het eerste gezicht zou denken.

Aandacht voor details
Beiden zijn terughoudend én gretig, onervaren én bedreven, vol zelfvertrouwen én vol vertwijfeling. Dat mondt uit in het moment dat de film zijn titel geeft, waarin de twee de ander met hun eigen naam aanspreken, en zo nog iets meer in elkaar opgaan.

Terwijl de afstand tussen de twee steeds kleiner wordt in de mise-en-scène, verschuift Guadagnino's aandacht voor details mee: van het woord naar de blik, naar de aanraking.

Als regisseur was hij altijd al geneigd tot lyrische beelden, maar hier worden de grote gebaren van zijn eerdere films verruild door een zeldzaam sensuele intimiteit.

Gebleven is zijn ijzersterke acteursregie, waarin kleine gebaren boekdelen kunnen spreken en allerlei onverwachte bewegingen de elektrische lading van de film versterken.

"Onze harten en lichamen krijgen we maar één keer," drukt Elio's vader (Michael Stuhlbarg) hem op het hart in een hartverscheurende monoloog.

De sprookjesachtige bubbel van Call me by your name pleit ervoor dat we, als we de kans hebben, met beide vrijgevig zijn.