Café Society is tragikomedie in zijn puurste vorm

De beste films die Woody Allen deze eeuw maakte, Match point, Midnight in Paris en Blue jasmine, dragen weliswaar zijn stempel, maar onderscheiden zich van de klassiekers die hij in de jaren zeventig tot negentig afleverde.

Dat geldt niet voor Café Society, waarin Allen een samenvatting oplepelt van zijn aloude obsessies. Het decor, showbizz in de jaren dertig, komt uit Radio days (1987). De gladde gangsters doen denken aan Bullets over Broadway (1994). De centrale driehoeksverhouding gebruikte Allen al heel vaak, onder meer in Manhattan uit 1979. Ook de doelloosheid van het bestaan en het Joodse gezinsleven zijn vertrouwde ingrediënten.

Surrogaat-Woody
Bobby Dorfman (Jesse Eisenberg) is een nerveuze, neurotische jongeman die naar Hollywood verhuist om te ontsnappen aan zijn criminele broer en het onvermijdelijke juwelenwinkeltje. Hij krijgt een baantje als loopjongen voor zijn oom Phil (Steve Carell), een machtige sterrenmanager, en ontmoet zo diens secretaresse Vonnie (Kristen Stewart). Zij rijdt hem rond in de wereld van de glamour en Bobby voelt direct vlinders. Vonnie heeft een relatie met een journalist, zegt ze. In werkelijkheid is het Phil.

Eisenberg heeft qua postuur en lichaamstaal veel weg van een jonge Allen. Dat de regisseur zelf de voice-over verzorgt, versterkt het gevoel dat je naar een surrogaat-Woody kijkt, zeker als Bobby een prostituee laat komen en haar vervolgens uit schaamte en schuldgevoel weer wegstuurt.

In die scène lijkt Eisenberg Allen simpelweg te imiteren. Stewart, zo vaak miscast, is sterker als de introverte Vonnie. Net als Stewart zelf lijkt Vonnie niet op haar plek in Hollywood en biedt ze nuchter tegenwicht aan de heersende hoogmoedswaanzin.

Nostalgie
Maar dit is toch vooral de film van ­Carell, die een prachtig midden vindt tussen zijn komische werk en de serieuzere rollen die hij de afgelopen jaren speelde. Wanneer Phil aan Bobby vertelt dat hij zijn buitenechtelijke affaire (met Vonnie, maar dat weet Bobby nog niet) heeft beëindigd en bij zijn vrouw Karen blijft, schreeuwt hij het uit. 'Karen is wonderful! She's wonderful!' Tragikomedie in zijn puurste vorm. Phil probeert zijn verlangens met verstand te overschreeuwen.

Café Society is de eerste productie die Allen niet op film, maar digitaal draaide. Dat verschil zie je direct. De beelden zijn wat harder en hebben ook meer diepte. Aanvankelijk lijkt hij daardoor iets aan sfeer in te leveren, maar meestercinematograaf Vittorio Storaro geeft de film precies de warme, nostalgische look die hij nodig heeft.