Blaudzun + klassiek = geen onverdeeld succes

De goed gecoiffeerde dame met parels om de hals zetelde maandagavond op dezelfde rij als de alternatieveling met strakke zwarte jeans en daaronder legerkisten.

Het Concertgebouw zal niet vaak een uiteenlopender publiek hebben getrokken dan voor het duet tussen strijkorkest Amsterdam Sinfonietta en de Rotterdamse singer-songwriter Blaudzun.

Qua leeftijd was het publiek overigens uniformer: niemand onder de twintig te zien en op de vloer van het statige muziekhuis zag men vooral veel grijs.

Vlagen
In de serie Breder dan Klassiek is Blaudzun de opvolger van onder anderen Typhoon, Rufus Wainwright en Wende Snijders. Ook De Dijk was al eens te gast. Het leverde toen een fraaie samensmelting op van muzikanten die op het eerste gehoor weinig met elkaar gemeen hebben, maar het beste in elkaar boven haalden.

Blaudzun (Johannes Sigmond, 44) zal hetzelfde hebben beoogd: twee genres samensmeden tot een geheel dat groter is dan de losse delen samen.

Het lukte echter maar bij vlagen. En dat was het gedienstige Sinfonietta allerminst aan te rekenen. Het orkest paste zich opnieuw flexibel aan aan zijn nieuwe voorman, zonder daarbij zijn authenticiteit te verliezen.

Wie nog werd geplaagd door spookbeelden van die schnabbelartiest die voor het dramatisch effect wat violen onder zijn gebrokenhartenlied liet mixen, was die bij Sinfonietta al na één nummer vergeten.

Dat openingslied, een muzikale bewerking van het gedicht Voor Wie Ik Liefheb Wil Ik Heten van Neeltje Maria Min, was meteen ook het hoogtepunt van de avond. In arrangement van Wijnand van Klaveren bleek het gedicht uit 1966 over de hunkering naar liefde en erkenning nog onverminderd krachtig. Blaudzun zong het fraai ingetogen en ontroerend mooi.

Dat hem dat daarna nog maar zelden lukte, leek iets met de taal van doen te hebben. Zijn versie van Spinvis' Bijt Mijn Tong af raakte de zaal opnieuw in het hart, maar in het Engels en dan vooral in de kleine songs leek de zanger te vluchten in vocale trucage.

Blaudzun kan fraai gedragen zingen, maar overdaad schaadt. Een eigen compositie als Good Boy had bijvoorbeeld meer geleefd bij een directe vocale benadering.

Snelweghotel
Voor zijn setlijst had Blaudzun gedurfd gekozen: behalve eigen liedjes ook werk van zijn helden. Sufjan Stevens bijvoorbeeld. Of, in onverstaanbaar Frans, Serge Gainsbourg. Ook Nirvana haalde dankzij Blaudzun het Concertgebouw. Een gewaagde keuze voor een klassiek orkest.

Voor dat risico viel de zanger alleen maar te prijzen. Voor de uitvoering niet. Lithium klonk met zijn nerveuze violen en gepijnigde zang als een koortsdroom in een snelweghotel.

Blaudzun eerde ook het werk van de vroeg gestorven Nederlandse soulzanger The Child of Lov (Martijn Teerlinck). Zijn Go With the Wind was een fraaie én dansbare afsluiting van een verder bijzonder wisselvallige avond.